[Luke Winfield]

#19

Luke nie zaliczyłby ostatnich kilku dni do Top 10 najlepszych okresów swojego życia. Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały na to, że Blair może być jego biologiczną siostrą. Na ten moment nie miał pojęcia co powinien myśleć na ten temat, dlatego skrzętnie go unikał w rozmowach z kimkolwiek, mając nadzieję że temat sam z siebie rozpłynie się w powietrzu. No cóż, jego ulubionym sposobem na rozwiązanie problemu była ucieczka i udawanie, że ten nie istnieje. Kłopot w tym, że Blair również pracowała w Shadow, więc Luke pierwszy raz w życiu poprosił menadżera klubu o lekkie zmiany w grafiku. Pierwszy raz w życiu to on kogoś unikał, a nie był tym gościem, którego z kolei komuś nie chciało się oglądać na oczy.
Te życiowe przekminy wjechały tak mocno, że dzisiejsza zmiana przebiegała mu bez większego zaangażowania. Na szczęście w lokalu nie było tego wieczora większej imprezy, więc mógł się śmiało opierdalać, rozmyślać nad sensem istnienia i bezwiednie rozglądając się po twarzach gości. W końcu do baru podeszła brunetka, a widząc kartę w jej dłoni stwierdził, że najwyraźniej jest już gotowa coś zamówić.
- Co dla Ciebie? - spytał i z automatu zaczął sięgać po szklankę. Pech chciał, że przestawiając jedną z nich, przypadkiem popchnął inną tak, że z hukiem upadła na ziemię, rozbijając się na tysiące kawałków - Kurwa. Sorry, nie widziałaś tego - zwrócił się do niej i zaczął nogą zamiatać leżące na ziemi szkło na jedną kupkę. Po chwili przeniósł wzrok ponownie na dziewczynę i zmarszczył czoło, zastanawiając się skąd może kojarzyć tę twarz - Czy ja Cię znam? - spytał, choć pytanie powinno zmierzać raczej w kierunku "skąd", bo był niemal pewien, że znał tę dziewczynę przy barze.

dawn beardsley

[dawn beardsley]

[akapit]

Unikanie problemów licząc, że te znikną same… czy to nie najlepsze rozwiązanie we wszechświecie? Sama chętnie z niego korzystała. Ba! Jej obecność w barze była doskonałym przykładem unikania problemów. Dopiero skończyła dyżur, bardzo długi i bardzo intensywny dyżur, więc pamiętając o zdrowym rozsądku, zdrowiu i tak dalej – powinna wrócić do domu. Powinna normalnie iść do mieszkania, zjeść pełnowartościowy posiłek i odpocząć – tak jak odpoczywali normalni ludzie. Ta…

[akapit]

Zamiast tego przyszła tutaj. Usiadła przy barze i wyciągnęła w kierunku barmana swoją kartę chcąc otworzyć rachunek, ale… jeszcze zanim zdążyła się odezwać rozległ się huk tłuczonego szkła. Kącik ust drgnął jej w rozbawieniu, nawet nie potrafiła ukryć swojego rozbawienia – No nie wiem, no nie wiem… – czy na pewno nie widziała? Uśmiechnęła się do niego ładnie i jeszcze raz wyciągając do niego kartę – Szkocką z lodem, a to, czy jestem świadkiem utraty twojej premii, czy nie… jeszcze przemyślę. – zażartowała, oparła się wygodniej o bar i wbiła w niego uważne spojrzenie, gdy przygotowywał jej drinka. Nienie, spokojnie… nie pilnowała go, czy coś jeszcze zbija, ale po prostu póki co był jej jedynym towarzystwem – Nie wiem… możliwe? No jednak to tylko Lorne Bay, a nie Nowy Jork, więc pewnie chodziliśmy razem do szkoły. – przyznała bez skrępowania, bo nawet jeśli nie kojarzyła go jakoś bardzo mocno to twarz również wydawała jej się znajoma. A może byli sąsiadami? Albo mijali się na ulicy? Bywał w szpitalu? Opcji było całe mnóstwo. Ogrom! Więc czy to miało jakiekolwiek znaczenie? Raczej nie.

[akapit]

– Dawn Beardsley – przedstawiła się, wyciągając w jego kierunku dłoń, bo może to mu coś przypomni. Było ich dwie, ich rodzice płacili mnóstwo pieniędzy na szkołę i tak… mogła wtedy zadzierać nosa. Nie mówiąc o tym, że chwilę po liceum zaczęła się spotykać i wyszła za mąż za faceta starszego od niej o jedenaście lat, co raczej w niewielkim Lorne też nie przeszło bez echa. Dzisiaj jednak już robiła wszystko, absolutnie wszystko, żeby nie rzucać się w oczy. I uśmiechała się zdecydowanie sympatyczniej niż w wieku piętnastu lat.


Luke Winfield

[Luke Winfield]

Luke doskonale znał ten przypadek - człowiek wiedział, że powinien wracać do domu, a mimo to nogi jakoś same niosły go do pobliskiego baru. Miał tu na pęczki podobnych klientów, którzy zdrowy rozsądek pozostawiali poza tym miejscem i kończyli... no, zdecydowanie nie na jednym drinku. Ale byli też oczywiście i tacy, którzy przyszli typowo się rozluźnić - Shadow było wystarczająco pojemne, aby ugościć obie te grupy.
Roześmiał się, kiedy brunetka zaczęła się z nim droczyć. W międzyczasie zaczął nakładać do szklanki lód - tym razem obyło się bez ofiar.
- Dość odważne stwierdzenie jak na dziewczynę, która zaraz będzie piła to, co jej przygotuję. Lubisz ryzyko, co? - rozbawiony puścił jej oczko. Oczywiście nie miał zamiaru pluć jej do drinka, ale odbić piłeczkę zawsze można! - Szkocka z lodem - powtórzył za nią - Mało babski trunek. I to na dodatek brzmiący jak gorszy dzień - skomentował zerkając na nią pytająco, dając tym samym do zrozumienia, że jeśli chce się z czegoś wysprzęglić, to może liczyć na wysłuchanie z jego strony. W międzyczasie przesunął w jej zamówiony drink i oparł się dłońmi i bar.
- Beardsley... - powtórzył mrużąc oczy i odwzajemniając uścisk - Okej, już wiem. Twoi starzy chyba robili jakieś fikołki w polityce, czy coś takiego - spojrzał na nią pytająco, czy idzie w ogóle w dobrym kierunku ze swoimi wspominkami - Chodziliśmy razem na jakieś zajęcia dodatkowe... Nie pamiętam z czego, bo moja matka zapisywała mnie kompulsywnie na wszystko, a ja bardzo konsekwentnie spierdalałem ze wszystkiego jak leci. Luke Winfield. Moi starzy mają stocznię jachtową w Sapphire River - dodał, bo być może był to jakiś trop, który ją naprowadzi. Winfieldowie może nie byli szczególnie wpływową rodziną, ale niektórzy kojarzyli ich z tego właśnie interesu, z którym Luke osobiście nie miał nic wspólnego - Jezu, ale zadzierałaś nosa - dodał z rozbrajającą szczerością, trochę się drocząc! No bo na pewno nie mógł mieć o niej gorszego zdania niż inne dzieciaki miały o nim, kiedy podtapiał szkolnych nerdów w kiblu. Ugh, był okropnym dzieciakiem. O-kro-pnym.

dawn beardsley