about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky,
and as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
and as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
[akapit]
[akapit]
[akapit]
Simon Schreiber
lorne bay
welcome on board
passenger
Oddajemy do waszej dyspozycji zabawę, w której wspólnie odkryjemy 14 motywów przewodnich. O szczegółach wyzwania możecie przeczytać tutaj.
W Australii trwa jesień ! Zapraszamy do tematu tła fabularnego, gdzie znajdziecie informacje o aktualnościach dla każdej dzielnicy (i nie tylko!).
Powrót w rodzinne strony powinien dać jej więcej spokoju, a w rezultacie czuła jakby się dusiła. Miała więcej wolnego czasu, a nie wiedziała, co z nim zrobić. Z każdym kolejnym dniem zaczynała się czuć coraz bardziej obco. I coraz bardziej samotnie. Okropne uczucie. Odzwyczaiła się od niego i powrót był wyjątkowo bolesny.
Dlatego, gdy tylko zamykała kawiarnię wychodziła na miasto. Po prostu – jak za starych dobrych czasów. Jeden drink, drugi i kolejny. Przypadkowy kochanek, spotkanie dawnych znajomych i zawieranie nowych znajomości, o których zapominała następnego poranka. Nie był to najzdrowszy tryb życia, ale… co zrobisz?
Siedziała przy barze i zamówiła kolejny szot tequili. I przewróciła wymownie ślipiami, gdy siedzący przy niej mężczyzna nie odpuszczał. Zanudzał ją historią swojego życia i próbował uskutecznić bardzo, ale to bardzo nieudany podryw. Najgorsze, że jednocześnie nie rozumiał, gdy mówiła, że nie jest zainteresowana. Nie była! Zdecydowanie nie była. W końcu nie wtrzymała, poderwała się z barowego stołka i odwróciła się, by w kolejnej sekundzie wpaść z impetem prosto w ramiona innego mężczyzny, który zapewne planował zamówić drinka tuż nad jej ramieniem. Spojrzała na niego i w ułamku sekundy zdecydowała się na najbardziej durny obrót sprawy – Przyszedłeś, hej! – zacisnęła palce na jego koszulce i wspięła się na palce, żeby lekko musnąć jego policzek, zostawiając na nawet na nim lekki ślad po swojej pomadce – Kolega za nic nie chciał przyjąć do wiadomości, że na kogoś czekam, więc może… usiądziemy przy stoliku? – zaproponowała, nie dając mu dojść do słowa i jakiejkolwiek reakcji, bo to mogłoby zniszczyć jej plan wyrwania się ze szponów największego nudziarza w całym barze. Niewiele dalej myśląc złapała nieznajomego za dłoń i pociągnęła przez tłum bawiących się ludzi w kierunku jakiegoś pustego stolika. Chociaż tak naprawdę… wystarczyło, że się ewakuowała, tak? – Dzięki. I… przepraszam. Mam nadzieję, że dziewczyna cię za to nie zabije. – rzuciła pogodnie i bez większego skrępowania sięgnęła do jego policzka, by wytrzeć z niego czerwony ślad po szmince – I nie przeszkadzam. Chyba, że jednak masz ochotę na drinka… za pomoc w ewakuacji, ja stawiam. – zaproponowała swobodnie, ładnie się przy tym do niego uśmiechając.
Simon Schreiber
