[Odette Overgaard]

[akapit]

Wylądowała na urlopie. Przymusowym urlopie, który niesamowicie działał jej na nerwy, bo nie lubiła czuć się uziemiona i bezużyteczna. Nie lubiła mieć tak dużo wolnego czasu, z którym nie wiedziała, co robić. Jej mieszkanie prawdopodobnie nigdy nie lśniło tak bardzo jak przez tych kilka ostatnich dni. Tylko nie mogła cały czas siedzieć w domu. Ba! Nie chciała cały czas siedzieć w domu, więc zadzwoniła do brata. Lunch? Idealnie. Na świeżym powietrzu? Jeszcze lepiej.

[akapit]

Lubiła plaże – jeśli miałoby być jakieś miejsce, w którym czuje się najlepiej poza momentem bycia w chmurach – to właśnie plaża. Poprawiła na nosie okulary przeciwsłoneczne, które jednak zasłaniały sporą część jej zmieniającej kolor twarzy. Właśnie dlatego została uziemiona. Nie było chyba takiej warstwy podkładu, która dałaby radę zasłonić wszystkie kolory na jej twarzy czy gojącą się wargę. Wyglądała jakby przed kilkoma dniami stoczyła zaciętą walkę w jakiejś konfederacji mma, co nie pasuje do uśmiechniętej i pomocnej stewardessy. Na szczęście nie przeszkadzało w piknikowaniu.

[akapit]

Była pierwsza na miejscu, ale tego właśnie chciała! Zdążyła rozłożyć koc i częściowo się rozpakować, gdy podniosła wzrok i rozpoznała zbliżającą się w jej kierunku sylwetkę. Poderwała się z miejsca, pomachała mu radośnie zaraz też nie wytrzymała i po prostu ruszyła mu naprzeciw, żeby zaraz uwiesić mu się na szyi na przywitanie. Błąd. Zły pomysł.

[akapit]

- Ał, ał, ał… to jednak nie. Nie tak. – skrzywiła się, gdy tylko jej nogi ponownie dotknęły piasku i złapała się za poobijane żebra – Cześć dzieciaku! – wyszczerzyła kły w pogodnym, promiennym uśmiechu i zaprezentowała mu ich dzisiejsze miejsce świętowania – Czułam się jakbym przygotowywała randkę, a nie spotkanie z bratem, ale w sumie… widuje się tak samo często jak moje randki. – czyli… bardzo rzadko. Zażartowała, zaśmiała się i wróciła na swoje wcześniejsze miejsce – Mam nawet alkohol! Na szczęście jest już po dwunastej, więc nikt nie będzie na nas dziwnie patrzył. Co słychać? – oczywiście, że musiała wyrzucić z siebie mnóstwo słów i każde jedno miało jeden cel – odciągnąć jego uwagę od tego, że ma urlop i wygląda źle.


Rusty Overgaard

[Rusty Overgaard]

2.

Zawsze cenił w swojej pracy to, że nie musiał stawiać się w biurze redakcji codziennie. Teksty i tak przesyłał drogą elektroniczną, a większość konsultacji mógł załatwić zdalnie, telefonicznie i chyba już wszyscy w pracy zdążyli przyzwyczaić się do tego, że kiedy tylko mógł, gdzieś znikał. Wolał pracować na świeżym powietrzu, czasem w jakiejś zatłoczonej kawiarni, czasem na tarasie w swoim domu, a czasem na ławce, przy plaży. Tak też zrobił dzisiaj - po umówieniu się z Odette, przyjechał na miejsce wcześniej, ale zaszył się z kubkiem kawy na wynos w niedalekiej knajpce, gdzie trochę za mocno wsiąkł w pisanie artykułu i niemalże spóźnił się na umówione spotkanie.
- Ej, ej, ej - odpowiedział na jej każde ał i zesztywniał, nie do końca wiedząc co teraz ma zrobić i jak się zachować. Zakładam, że trochę zdążyła mu powiedzieć o tym, co się jej stało, ale pierwszy raz widział efekty i jako prawdziwie prawdomówny człowiek, nie mógł stwierdzić, że wyglądała ładnie. - Gdzie cię nie boli? - to tak na przyszłość, jakby miał jej sprzedać złośliwego kuksańca.
- Oh, wow, spodziewałem się raczej, że weźmiemy jakąś kanapkę na wynos stamtąd - paluchem brzydko pokazał na knajpę w oddali, w której wcześniej pił kawę. - Wygląda nieźle - pokiwał z uznaniem głową, ale musiało się jej prawdziwie nudzić na urlopie, skoro to wszystko przygotowała. - Ja chyba widuję cię jednak częściej niż moje nieistniejące randki - uśmiechnął się lekko, bo odkąd pół roku temu rozstał się ze swoją niedoszłą narzeczoną, zaliczał tylko przelotne spotkania i znajomości, nic, o czym w ogóle było sens opowiadać siostrze, czy znajomym. - Jakbyśmy w ogóle mieli przejmować się tym, że ktoś patrzy! - całe szczęście na plażę miał na tyle blisko, że nie musiał martwić się dojazdem, bo akurat tutaj dotarł pieszo. - Jestem chyba już starym i nudnym człowiekiem, zobaczysz jak podrośniesz, ale nie wiem czy takie dorosłe rzeczy są dla ciebie - rzucił żartobliwie, zajmując miejsce na kocu, bo była młodsza tylko rok, więc różnica wiekowa już dawno się między nim zatarła.

Odette Overgaard

[Odette Overgaard]

[akapit]

Spojrzała na niego wymownie, bo znała go wystarczająco długo… Jaka odpowiedź jednoznacznie nasuwała się na pytanie „gdzie cię nie boli”. Oczywiście, że ”w du…”. No właśnie. Czy byłoby to szczeniackie? Owszem. Czy pasowałoby to do dwunastolatki pyskującej starszemu bratu? Jak najbardziej. Tylko, że już dawno nie byli nastolatkami, więc i odpowiedzi powinny być bardziej skonkretyzowane. Problem polegał tylko na tym, że Odette nie potrafiła odpowiedzieć na to pytanie, cała czuła się jakby przejechał po niej walec i niby z każdym dniem było trochę lepiej, ale daleko było do stanu idealnego.

[akapit]

- Nieźle? Tylko nieźle? – prychnęła, wznosząc oczy ku niebu, bo wydawało jej się, że jej starania zasługiwały na trochę więcej niż nieźle. Zwłaszcza, że daleko jej było do kury domowej, jej lodówka zazwyczaj świeciła pustkami albo były w niej produkty, które lada moment mogły zacząć walczyć o niepodległość, a na pewno powinny się dorzucać do czynszu. Uroki częstego podróżowania. Od kiedy jednak siedziała w domu i szukała sobie każdego możliwego zajęcia – posprzątała też lodówkę i mogła im coś przygotować. A skoro Rusty potwierdził, że nie mieli się przejmować – sięgnęła po butelkę z alkoholem, chwilę siłowała się z otwarciem, a później rozlała go do plastikowych kubeczków, o które również zadbała.

[akapit]

– Czyli twierdzisz, że się zestarzałeś… – załapała go za słówko, spojrzała na niego i przez moment przyglądała mu się oceniająco, poprawiła okulary na nosie i uśmiechnęła się lekko złośliwe – Faktycznie. Masz tu zmarszczkę – pokazała na obszar między brwiami – Która ostatnio nie była taka głęboka. Może następnym razem nie powinniśmy się spotykać na plaży tylko w gabinecie kosmetycznym. To musi być okropne obserwować, że się starzejesz, a ja ciągle jestem piękna i młoda. – zażartowała, szczerząc kły w szerokim uśmiechu i podając mu kubek z alkoholem – Za zmarszczki i randki! – bo nie widziała powodu, dla którego miałyby być nieistniejące. Ale może też dlatego, że średnio umiała w związki, a co za tym idzie… średnio rozumiała, że po zakończeniu poważnego – a niewątpliwie narzeczeństwo jest poważnym – związku nie chcesz od razu pakować się w kolejne relacje. A przynajmniej nie zawsze chcesz!



Rusty Overgaard

[Rusty Overgaard]

- Okej, okej, okej, mea culpa! - uniósł obie dłonie przed siebie w obronnym geście, bo rzeczywiście mało zachwytu dało się usłyszeć w jego słowach. - Wygląda profesjonalnie, elegancko, z przepychem, no idealnie! - zawyrokował, bo w końcu lepiej, niż nieźle, ale Rusty nie był na tyle piknikowym fanem, żeby odpowiednio się pozachwycać. No, może gdyby musiał na przykład napisać na ten temat artykuł, to inaczej by to wyglądało, ale przy Odette raczej nie zmuszał się do wyszukanych słów i nadmiernej poprawności, bo pewnie jeszcze pamiętała jak robił błędy w kartkach urodzinowych dla rodziców, które razem wręczali w dzieciństwie.
- No tak, a do tego jeszcze te wszystkie siwe włosy, dramat! - czy rzeczywiście miał siwe włosy? Pewnie jakieś się zdarzały, tak samo jak i wspomniane zmarszczki, ale na ciele czuł się jednak całkiem młody! Niby jak źle spał, to łupało go trochę w plecach, a po długim spacerze nogi wchodziły w tyłek i piątkową popijawę musiał odsypiać pół weekendu, ale to chyba jeszcze nic takiego strasznego, nie? - Tylko wiesz, ja się zestarzeję jak wino, kupię sobie sportowy samochód i znajdę młodą kochankę, a ty? - pokręcił głową, żeby pokazać, że dla niej to już nie ma nadziei, chociaż wcale tak nie uważał przecież. Oboje byli jeszcze piękni i młodzi, mieli dosłownie cale życie przed sobą, tak, Odette też, o ile będzie na siebie trochę bardziej uważała, żeby potem jej wszystko, prócz dupy, nie bolało na przymusowym urlopie.
- No dobra, to opowiedz mi teraz ze szczegółami jak wpadłaś na tę szafkę i ile jeszcze będziesz miała czas na gotowanie? - zapytał z ciekawością, rozglądając się po przygotowanym jedzeniu. Z jednej strony oczywiście się o nią martwił, z drugiej jednak w niczym chyba by jej nie pomógł użalaniem się nad tą całą sytuacją, ale jakby tylko chciała wypłakać się na ramieniu, to na to też będzie gotowy, od czego się w końcu miało starszych braci?

Odette Overgaard

[Odette Overgaard]

[akapit]

No. Wyglądała na usatysfakcjonowaną tego typu epitetami. Zwłaszcza, że sama nie była żadną… znawczynią ani ekspertką. Właściwie to było pierwszego tego typu przedsięwzięcie w jej życiu od zawsze w sumie. A przynajmniej od bardzo dawna! Ale była już chyba po prostu na tym etapie, że wymyślała sobie zajęcia i rozrywki, żeby nie uschnąć z nudów. Zwłaszcza, gdy oznaczało to spędzanie czasu na świeżym powietrzu.

[akapit]

- Jak wino… – powtórzyła za nim dość sceptycznie, przyglądając mu się uważnie i no… no nie wyglądała na przekonaną. Ale może dlatego, że to był jej brat? Więc zawsze będzie dla niej dzieciakiem, nawet gdy żadne z nich już od dawna nim nie było? Nie potrafiła jednak na niego patrzeć tak całkiem poważnie. Nie potrafiła też sobie wyobrazić, że miałby być tym takim poważnym panem z siwym włosem, dobrą pensją i młodą kochaną u boku… - Aczkolwiek nie wiedziałam, że masz ambicję zostać sugar daddy. – chyba nie myślał, że mu tego nie wytknie, oczywiście, że musiała – Chociaż skłamałabym jakbym powiedziała, że sama na jakiegoś nie liczę. Wiesz, pierwsza klasa i te sprawy. – zażartowała, zaśmiała się właściwie i upiła spory łyk tego, co miała w plastikowym kubku. Za tego bogatego kochanka trzeba wypić, a jakże!

[akapit]

Usiadła wygodniej po turecku i skrzywiła się wymownie, gdy zapytał o urlop… niewygodny temat, więc spojrzała na niego jakby właśnie zamordował jej szczeniaczka a nie po prostu zapytał o jej wolne. Westchnęła wymownie, głównie dlatego, że… - Nie wiem – wzruszyła lekko i bezradnie ramionami – Muszę dostać lekarskie pozwolenie na powrót do pracy. No i muszę zacząć wyglądać. Nikt nie chce na pokładzie stewardessy, która wygląda jakby była zawodniczką amatorskiego MMA. – prychnęła, bo naprawdę nie rozumiała jaką robiło to różnicę. Wystarczyłoby trochę więcej makijażu i trochę więcej wysiłku, żeby się ładnie uśmiechnąć – I nie wiem, co jeszcze chcesz usłyszeć… miałam pecha, jak zawsze. Słowo honoru, że nie prosiłam się o kłopoty, rozładował mi się telefon, zgubiłam się i trafiłam na złą ulicę. Zamiast zrobić interes życia, bo najwyżej kupiłabym od nich trochę koksu i zrobiła imprezę życia… dostałam wpierdol. – wyjaśniła najprościej jak się dało, naprawdę bardziej obrazowo się nie dało.


Rusty Overgaard

[Rusty Overgaard]

- Ale kto od razu mówi o sugar daddy? - może nie był wystarczająco na czasie z określeniami na relację dwóch osób, ale to, o czym wspomniała, kojarzyło mu się raczej z płaceniem jakiejś młodej pannie za swoje towarzystwo i seks, a on jednak wierzył, że nawet jak już będzie miał rzeczywiście te siwe włosy i kryzys wieku średniego, to dalej dla kogoś będzie na tyle atrakcyjny, żeby przyciągnąć samą swoją osobą, a nie portfelem. Rzecz jasna nie rozmyślał o tym zbyt często, właściwie wcale, bo do głowy by mu nie przyszło, żeby uważać się za staruszka. W końcu, hej, miał jeszcze sporo życia przed sobą, a trzydziestka w przyszłym roku jeszcze nie oznaczała, że jedną nogą stał w grobie.
- Nie wyglądasz, jakbyś była zawodniczką amatorskiego MMA - pokręcił powoli głową. - Wyglądasz, jakbyś weszła na ring i dała się okładać - wzruszył ramionami. Była jego siostrą, więc mogli być dla siebie do bólu szczerzy, a Odette naprawdę wyglądała źle. Miał świadomość, że duża część z jej siniaków wygląda trochę bardziej dramatycznie, bo nawet mało bolesne uderzenie na nodze, czy ramieniu potrafiło przez długi czas mienić się od fioletu przez zieleń, ale dalej widać było, że to nie małe zetknięcie z czyjąś pięścią.
- Brzmi jak typowy wieczór w Lorne Bay - mruknął z przekąsem, bo nie było się co dziwić, że chciał poznać trochę więcej szczegółów całego zajścia. Już na zawsze miała być jego młodszą siostrą, o którą rodzice kazali mu dbać, zabierać ze sobą do zabawy na osiedlu i którą pewnie kiedyś pocieszał po pierwszym złamanym sercu, chociaż jeszcze sam nie wiedział z czym to się wiąże. - Nie będę ci prawił moralizatorskich wykładów, ale mogłabyś mieć gaz w torebce - bo rozładowany telefon i zgubienie to cóż, stało się, nic nie mogła na to poradzić, ale słyszał niedawno trochę więcej niebezpiecznych historii z miasteczka i czułby się spokojniejszy, gdyby miała coś takiego przy sobie.

Odette Overgaard

[Odette Overgaard]

Wyszczerzyła kły w szerokim uśmiechu, bo cóż… ona! Ona mówiła o sugar daddy! I chociaż ciężko o nim mówić w kontekście Rusty’ego, który ledwie dobijał do trzydziestki, ale ona sama spokojnie mogłaby sobie jakiegoś znaleźć. Zdecydowanie! Życie stałoby się nieporównywalnie bardziej wygodne. Zaśmiała się pod nosem, pokręciła lekko głową i upiła spory łyk alkoholu. Żarty, żartami… te o związkach i układach międzyludzkich również. Temat stał się chociaż trochę poważniejszy, gdy Rusty komentował jej wypadek. O ile wypadkiem można nazwać to, co ją spotkało.
- Ej, ej… nie wiesz jak wygląda ten drugi! – próbowała jeszcze przez moment zgrywać pewną siebie i udawać, że nic się nie stało, ale no… jednak się stało. Więc spuściła z tonu, wyraźnie spoważniała i lekko się skrzywiła – Nie no, nie oddałam im. Zresztą raczej o tym nie myślałam. Skupiłam się na tym, że fajnie byłoby, żeby jednak mnie nie zabili, bo mam niedługo loty do Europy… – oczywiście z lotów niż nie wyszło, bo wylądowała na zwolnieniu i mogła teraz przesiadywać z bratem na plaży, ale tak, naprawdę przeszła ją wtedy myśl, że fajnie byłoby nie zginąć w tak mało spektakularny sposób – I w Port Douglas – poprawiła go – To się wydarzyło w Port Douglas. Ale mniejsza o to… wiem. Wiem, że to strasznie kiepska sytuacja i mam nadzieję, że więcej się nie powtórzy. Będę na siebie uważać. Słowo harcerza! – to nic, że harcerzem nigdy nie była, patrzyła na niego teraz też, że nie powinien mieć absolutnie żadnych wątpliwości, że mówiła szczerze i naprawdę zamierzała następnym razem trochę bardziej uważać. Chociaż trochę! – I gaz też kupię. Nie po to spędziłam tyle czasu w szpitalu, żeby skopać tyłek chorobie, żeby dać się zabić w jakimś zaułku, prawda? – próbowała to wszystko ponownie obrócić w żart, uśmiechnęła się pod nosem i trąciła brata w ramię – I jedz wreszcie! – wskazała na przekąski, które im przygotowała. Nie liczmy, że było to coś skomplikowanego, a raczej wszystko, co dostała w pobliskim supermarkecie i dopiero razem robiło jakieś tam wrażenie – No i ten… byłoby ci trochę smutno? – spojrzała na niego, kącik ust drgnął jej lekko w rozbawieniu, więc już wszystko było dobrze, wróciła do żartów – Trochę byś tęsknił? Może uroniłbyś łzę na moim pogrzebie? No powieeeedz…



Rusty Overgaard

[Rusty Overgaard]

- Ja nawet nie wiem czy oddawanie to jest dobry pomysł, Ode - pokręcił powoli głową, bo chociaż dobrze było walczyć o swoje, to w momencie, kiedy ktoś obcy zaczepiał, dosłowna walka wcale nie była mądra. Rusty nie należał do typów, którzy mieli na koncie obite twarze i starte od bójki kłykcie, wiec niekoniecznie był specjalistą w tej kwestii, ale kilka razy trafił w nieodpowiedne miejsce, o nieodpowiednim czasie i musiał spokojnymi słowami łagodzić sytuację, nawet jeśli ani trochę nie zgadzał się z argumentami osoby, która chętniej niż on sam chciała wykorzystać swoje pięści. - Poza tym, nie oszukujmy się, nigdy nie umiałaś się bić - dodał jeszcze poważnie, po chwili szeroko się uśmiechając, bo tak tylko się z nią droczył, korzystając z idealnej okazji. Jako rodzeństwo z tak małą różnicą wieku, mieli na koncie całe mnóstwo różnych bójek, płaczu, siniaków i skarg do rodziców, na tym chyba trochę polegało wspólne dorastanie, prawda? - Uwierzę jak pokażesz mi jakąś odznakę zaaa... - wzniósł oczy ku słonecznemu niebu, próbując sobie przypomnieć za co można było zgarnąć odznaki jako harcerz, ale też nim nigdy nie był i ciężko mu było dokończyć. - Za wiązanie supłów? - coś takiego chyba powinno się małemu harcerzowi przydać, żeby zacumować łódkę, albo umocować hamak na drzewie, prawda? A jesli chodziło o węzły, to te akurat Rusty miał w małym paluszku, w końcu sam czasem żeglował!
- Dobra, już, jem! - przyjrzał się uważnie wszystkiemu, co zdążyła rozłożyć na kocu i wybrał sobie coś małego, tak na początek, nie do końca jej ufał w kwestii gotowania, wolał nie zakopywać ukradkiem w piasku żadnych wyplutych resztek. - Czy zapłakałbym na twoim pogrzebie? Kochana! Zbierałbym kondolencje od każdej możliwej ciotki i wiesz ile bym potem dostał jedzenia na pocieszenie? Całą masę! Do końca życia nie musiałbym już NIC gotować - wycelował w nią palcem. Oczywiście żartował i nawet nie chciał myśleć co by było, gdyby Odette zginęła, ale nie przeszkadzało mu to w żartach.

Odette Overgaard

[Odette Overgaard]

Prychnęła, gdy zarzucił jej brak umiejętności bicia się. No naprawdę! Przewróciła wymownie oczami, bo uważała te słowa za okropne pomówienia. Okropne! Ona to pamiętała zupełnie inaczej… czyli, że zawsze wygrywała! Zresztą była młodsza, mniejsza, drobniejsza i jak tylko uderzała w płacz (nawet ten oszukany!) to on dostawał od rodziców za to, że zaczepia siostrę. Uroki bycia starszym bratem, prawda? Na szczęście potrafili też znaleźć wspólny język i nie skończyło się to wielkim rozłamem w rodzinie i wzajemną nienawiścią do końca świata i o jeden dzień dłużej. A i takie rodzeństwa się zdarzały!
- Oczywiście, że umiem wiązać supły… i znam pierwszą pomoc. I mnóstwo rzeczy, których wolałabym nigdy nie wykorzystywać! – znowu prychnęła, ale przypomniała sobie szkolenia, gdy dostała się do pracy i nie były to łatwe tygodnie, wręcz przeciwnie! Dlatego nawet jeśli nie miała za to żadnych odznak to umiała wszystko to, co przeciętny harcerz a nawet i więcej! Więc spokojnie mógł uwierzyć w jej słowo… po prostu słowo stewardessy już nie brzmi tak dobrze jak słowo harcerza!
Przyglądała mu się uważnie jak sięgał po jedzenie i aż przewróciła oczami, bo naprawdę… - Zero zaufania – skomentowała wymownie, bo doskonale wiedziała, co robił! Nie wierzył, że mogła się postarać i że mogło jej to wyjść – Nie planuję cię otruć, spokojnie! Nawet jeśli wtedy to ja zbierałabym te kondolencje i darmowe jedzenie do końca życia. – uśmiechnęła się pod nosem i sama też sięgnęła po coś do jedzenia. Chociaż niewątpliwie wolała dietę płynną i plastikowy kubeczko-kieliszek z winem, który im przecież zorganizowała, bo nie ma porządnego pikniku bez alkoholu.
- Ale dobrze mój drogi… skoro już przerobiliśmy moją twarz. – machnęła w jej kierunku, wskazując oczywiście na swoje ślady a’la amatorski bokser – Omówiliśmy, że bardzo byś cierpiał jakby mnie zabrakło w twoim życiu. Co oczywiście doskonale rozumiem, bo skoro nie masz już narzeczonej to tylko ja zostałam do tego, żeby cię wkurzać… – wyrzuciła z siebie na jednym wydechu, uśmiechając się uroczo, jak zawsze gdy wspominała o jego dziewczynie – To opowiedz mi, co słychać? – tak poza tym? Ogólnie? Zawsze chciała być na bieżąco. Zawsze! I zawsze się denerwowała, gdy dowiadywała się o czymś z jego życia jako ostatnia. Łamało jej to serce.


Rusty Overgaard

[Rusty Overgaard]

- Każdy zna pierwszą pomoc, Ode - miał przynajmniej nadzieję, że każdy, bo nie było to nic nazbyt skomplikowanego, a podstawowa wiedza mogła uratować komuś życie, na każdym etapie edukacji było to też do bólu powtarzane, więc generalnie nie był to żaden wyczyn i szczególna umiejętność, co innego rozpalenie ognia, albo zbudowanie szałasu! Chociaż trochę wątpił, że akurat czymś takim zajmowały się harcereczki, bardziej jednak kojarzyły mu się ze sprzedawaniem ciasteczek. I nie chodziło tu o płeć, ale kto tam dziecko wyśle do lasu? To już bardziej brzmiało jak bardzo drogie obozy survivalowe dla dorosłych, którzy chcieli poczuć bliskość natury, a nie potrafili sami pójść na wycieczkę do lasu.
- Och, ale ja wcale nie sugeruję, że planujesz! - odpowiedział, z naciskiem na ostatni słowo, bo wcale nie uważał, że chciałaby to zrobić celowo! I jego ostrożność nie wynikała z braku zaufania do intencji siostry, raczej do wykonania, a to już nie było takie oczywiste przecież! - Nawet jeśli to darmowe jedzenie strasznie kusi - bo kondolencje już troch mniej, kto chciałby w kółko wysłuchiwać o jakiejś bliskiej zmarłej osobie od ludzi, którzy kojarzyli ją z widzenia? Mogliby odstawić lasagne gdzieś przy drzwiach wejściowych i ewentualnie zostawić kartkę, gdzie oddać pustą foremkę!
Zamarł na moment, przerywając przeżuwanie jakiejś małej kanapeczki i powoli odwrócił głowę w stronę siostry. - Baaardzo śmieszne - rzucił z przekąsem, bo jakoś łatwiej mu było rozmawiać o wyimaginowanej śmierci któregoś z nich, niż o Regan. - Właściwie ostatnio dostałem przypomnienie o ślubie, który razem potwierdziliśmy i chyba muszę z nią pogadać - nigdy nie była jego narzeczoną, bo nawet nie miał okazji się oświadczyć, ale to planował i odkąd wyprowadziła się z jego domu, nie próbował się z nią kontaktować, bo nie było okazji, ale nie mieli po szesnaście lat, musieli zachować się w normalny, cywilizowany sposób i ustalić co robią w sprawie tego wyjazdowego wesela.

Odette Overgaard

[Odette Overgaard]

Wyszczerzyła kły w szerokim uśmiechu – a przynajmniej na tyle szerokim, na ile pozwalał jej stan jej twarzy – więc chyba jednak trochę śmieszne! I może to było z jej strony cios poniżej pasa i może było to złośliwe, ale czy nie od tego są właśnie młodsze siostry, żeby człowieka wkurzać swoimi nieodpowiednimi tekstami? Więc sama Odette była bardzo rozbawiona i bardzo zadowolona z siebie. A gdy wspomniał o ślubie mógł też dojrzeć błysk w jej oku, bo od razu oczami wyobraźni widziała dramę… więc jej zainteresowanie wzrosło.
- Czekaj, czekaj, czekaj… – bo chyba nie liczył, że tak po prostu koło tego tematu przejdzie, nie pociągnie go dalej i zacznie z nim rozmawiać o pogodzie, prawda? Znał ją kupę lat, powinien wiedzieć – Chcesz mi powiedzieć, że gdy byliście razem dostaliście zaproszenie na ślub, potwierdziliście je i teraz już nie jesteście razem, a zaproszenie jest ciągle aktualne? – wolała się upewnić, że dobrze go zrozumiała, ale nie dało się ukryć, że dalej niesamowicie ją to bawiło – I co zamierzasz z tym zrobić? Porozmawiasz z nią i? – jakie było wyjście z tej sytuacji? Chociaż ona widziała tylko trzy… w porywach cztery. Albo pójdą razem, albo pójdzie on z kimś, albo ona z kimś albo nie pójdą wcale – Jeśli wylądujecie na tym weselu razem, co znając was wcale nie jest takie nieprawdopodobne… skończycie w łóżku. A później do siebie wrócicie. Więc zastanów się dobrze, czy tego właśnie chcesz. – bawiła się w tym momencie w wróżkę, ale doskonale się przy tym bawiła, więc nie było tego złego – Widzisz… gdyby kanapki były trujące przynajmniej by cię to ominęło. – zażartowała, szczerząc kły w szerokim uśmiechu i unosząc kieliszek w geście toastu. Musiała za to wszystko wypić i miała nadzieję, że Rusty zda jej relacje i będzie mogła porównać ją ze swoimi przepowiedniami.



Rusty Overgaard

[Rusty Overgaard]

- Potwierdziliśmy to dawno temu, bo nie jest w Lorne Bay. Chcieli orientacyjnie znać ilość gości, żeby zaklepać pokoje, a potem był jeszcze jakiś czas na zmiany, tylko, że to przegapiłem i patrząc na to, że dalej mam przypomnienie, Regan też - zły był na siebie, że tego wszystkiego nie ogarnął wcześniej i że właśnie musieli na wesele znajomych jechać gdzieś daleko. Ale też nie mieli z nimi tak codziennego kontaktu, mieszkając w innych miastach i po prostu przy żadnej rozmowie przez te pół roku nie złożyło się, żeby im powiedzieć o rozstaniu. W końcu nowym relacjami ludzie lubili się chwalić, a ich zakończeniami już niekoniecznie. - Nie wiem co, bo może ona ma na to jakiś plan, o którym mi nie powiedziała? Nie chcę chyba nic zakładać, a też nie widzieliśmy się tak dawno, że wolałbym chyba po prostu porozmawiać - jak dorośli, cywilizowani ludzie, musieli po prostu ustalić wspólny plan działania, bo szczerze powiedziawszy, nie chciał chyba zasmucić znajomych nowiną o rozstaniu na weselu, ani mówić im teraz, chwilę przed, bo pełne współczucia spojrzenia do niego nie przemawiały.
- Co to w ogóle za wyrokowanie? Przecież możemy wynająć oddzielny pokój do tego i po problemie - i chociaż nie powiedział, że skłania się ku pojechaniu wspólnie, widać, że już miał na to obmyślony jakiś plan. Przede wszystkim sam bardzo chciał pojawić się na ślubie i podejrzewał, że Regan też nie chciałaby z niego rezygnować, a branie ze sobą kogoś na siłę nie miało większego sensu. No, chyba, że ona kogoś miała. - Dobra, to ja teraz zamykam oczy, a ty mi czegoś dosypujesz - jak na zawołanie przyłożył dłonie do twarzy, żeby przykryć sobie powieki.
- Ale tak na serio, co ty byś zrobiła na moim miejscu, co? - westchnął głośno, patrząc na swoją siostrę, bo może jeszcze, kto wie, dorzuci jakąś sprytną poradę, która rozjaśni starszemu Overgaardowi całą sytuację?

Odette Overgaard