35 yo — 185 cm
Awatar użytkownika
about
The city's an urban trampoline.
Go bouncing in and out the scene.
#1
   Wtorek, środek tygodnia, godzina dziewiąta wieczorem, a Levi samotnie siedzi na stołku przy barze i piję kolejną już szklankę alkoholu. To nie tak, że mężczyzna ma jakiś problem z alkoholem, nie z alkoholem nie ma najmniejszego problemu. Problem ma z pracą i co się z tym wiąże z nie regularnymi weekendami. Tydzień dla człowieka pracującego w gastronomii rządzi się swoimi prawami. Kiedy wszyscy mają weekend, osoby pracujące w różnego typu restauracjach pracują jeszcze ciężkiej niż w tygodniu. Natomiast kiedy oni mają upragnione dwa dni wolnego i wreszcie mogą wyjść gdzieś wieczorem (przykładowo do innego lokalu), wszyscy inni wcześnie kładą się spać, aby być gotowym na następny dzień. W takim trybie życia można znaleźć plusy i minusy. Do plusów należy zaliczyć fakt, że Levi ma barmana prawie na wyłączność. Nie musi czekać, aż obsłuży dwadzieścia innych osób, po czym wróci do niego i usłyszy krótkie „to samo”. Pusty bar, brak kolejek do toalet zdecydowanie były plusem, ale można było traktować je również jako największy minus. Weekendy, które w rzeczywistości nie były weekendami, były dość samotne. Nikt w końcu nie namówi się na wieczorny wypad do baru, kiedy za plecami nieustannie czuje widmo porannego wstawania. A on sam, jak i jego znajomi nie byli już nastolatkami. Zdecydowanie bardziej woleli noce przespane od tych nieprzespanych. Z tego właśnie powodu towarzystwo Leviego ograniczyło się do barmana, emeryta w kącie pomieszczenia, pary studentów i również samotnie siedzącego kilka stołków dalej chłopaka. To właśnie na nim trzydziestopięciolatek zawiesił swój wzrok, mimo że po dłuższym zastanowieniu nie było ku temu szczególnego powodu. Nic tu po mnie — pomyślał Levi i wypijając jednym łykiem zamówiony przed chwilą napój, wstał z miejsca. Początkowo skierował się w stronę wyjścia, zatrzymał się jednak kilka kroków dalej i zamiast do wyjścia podszedł do samotnie siedzącego chłopaka. — Czy mógłbym się przejechać? — zapytał i kiwnął głową w stronę deskorolki leżącej przy nogach bruneta.

phineas woodsworth
powitalny kokos
Piłsudski
żałobnik, kiedyś pianista — cmentarz
26 yo — 185 cm
Awatar użytkownika
about
what about sleeping a little longer and forgetting all this nonsense?
#5

I have the true feeling of myself only when I am unbearably unhappy

Wieczór pachniał morską bryzą błądzącą między budynkami nadbrzeżnego miasteczka. Chłodny wieczorny wiatr otulał jego bladą twarz przyjemnymi muśnięciami i wprawiał w ruch ciemne loki w chaotycznym tańcu, gdy przemierzał kolejne metry drogi na deskorolce. Niestety te pozornie błogie chwile nie trwały wiecznie, gdyż zostały prawie to zmiażdżone na masce samochodu przecinającego trasę chłopaka. Prawie; grało tu wielką rolę, ponieważ śmierć nie zajrzała w te zielone oczy, kpiąc z niego po raz to kolejny w życiu. Pojazd wyhamował gwałtownie, a on za to z bliska zapoznał się z twardością asfaltu, obijając się lewym bokiem. Z gorzkim rozczarowaniem zauważył, iż nie zaszumiało mu w uszach od napływu adrenaliny - nie było nic. Bezkresna pustka głębszych uczuć skropiona wyłącznie bólem rozchodzącym się od zdartego łokcia. I nawet ten dość prędko minął, zostawiając po sobie wyłącznie pulsującą niegłęboką ranę, której czyszczeniem Phineas zbytnio się nie przejął. Następną przecznicę przeszedł bez celu już na własnych nogach, jakby starając się rozchodzić wcześniejsze spotkanie z podłożem - po kilku krokach przestał utykać; cholerny kot z dziewięcioma życiami w ludzkim ciele.
Wszystkie drogi (Phineasa) prowadzą do barów, w których przeciąga do granic możliwości powrót do własnego mieszkania. Dlatego rozmyślając o kolejnych barowych kombinacjach alkoholowych, bawił się pozostałą po drinku wisienką, obijając ją o krawędzie szklanki. Przerwał bezsensowną zabawę w reakcji na męski głos dobiegający z bliska - jak się za chwilę okazało, skierowany właśnie do niego. Utkwił wzrok w starszym mężczyźnie, powoli przetwarzając zadane mu pytanie. Mógłby? Sens słów wydaje się prosty, lecz i tak jakby waha się z udzieleniem odpowiedzi.
- Mógłbyś - kiwnął przy tym nieznacznie głową, opuszczając trzymaną wisienkę na dno pustej szklanki, by za chwilę nieśpiesznie w pełni odwrócić się w kierunku nowego rozmówcy. Skupił się przez chwilę na jego oczach, pobieżnie szukając w nich odpowiedzi na niewypowiedziane pytania. Czy jednak powód był tutaj potrzebny? - A potrafisz coś ciekawego? - W głosie chłopaka nie rozbrzmiewa kpina czy kryjące się w tym rzucone wyzwanie; sam siebie przekonuje, iż przestaje być do tego zdolny. Wie jednak, że pomimo więzienia obojętności do całego świata kiełkuje w nim ciekawość co skryć może ta zwykła prośba.


Levi Hill
35 yo — 185 cm
Awatar użytkownika
about
The city's an urban trampoline.
Go bouncing in and out the scene.
   Trudno stwierdzić, kiedy pojawiała się tendencja Leviego do rozpoczynania rozmów z obcymi. Jeszcze za dziecka był dość nieśmiały i w szkole wolał być tym dzieckiem, co puka do drzwi pokoju nauczycielskiego niż tym, co mówi. Jako nastolatek można stwierdzić, że przestał być aż tak nieśmiały. Należał w końcu do raczej głośniejszej grupy chłopaków. Do tej, co na lekcjach przeszkadzają, a na przerwach palą, jednak nawet wtedy raczej wolał się trzymać swojej grupy, a nowe znajomości nawiązywać raczej za pośrednictwem swoich zaufanych znajomych. Okres studiów i początek pracy w restauracji to całkowicie inna historia, więc może właśnie ten czas miał wpływ na rozwój charakteru Leviego. Cóż czy nie tak właśnie mówią? Podobno prawdziwym sobą zaczynasz się stawać, kiedy jesteś z dala od domu i bliskich, przy których od zawsze masz wyrobioną opinię.
   — Nie wiem — odpowiedział również jak chłopak spokojnym głosem. Teraz będąc blisko, miał okazję mu się przyjrzeć albo bardziej dowiedzieć się czemu wcześniej przyciągnął jego uwagę. Brunet przed nim nie pasował do baru o tej porze. Wyglądał jak nastolatek, który o tej godzinie powinien odrabiać zadanie z matematyki na jutrzejsze zajęcia, nie kwestionować rzeczywistości nad wypitym drinkiem. Ciekawe czy on miał szansę poznać siebie w całkowicie obcym miejscu, przeszło przez myśl Leviemu. — Nie pamiętam — dodał po kilku sekundach ciszy, jak gdyby chciał usprawiedliwić swoje wcześniejsze słowa. Pragnął powiedzieć coś jeszcze, ale przerwał, zanim zdążył jeszcze wypowiedzieć pierwszą myśl. — Przekonajmy się — minimalnie uśmiechnął się w jego stronę i kiwnął głową w stronę wyjścia z baru. Umysł mężczyzny w tamtej chwili podzieliły się na dwie części. Jedna żywiła wielką nadzieję, że młodszy chłopak nie weźmie go za żadnego mordercę. Druga natomiast nie mogła w żaden sposób pozbyć się tej dziwnej potrzeby przejechania się na deskorolce. Levi w niewytłumaczalny sposób czuł się, jakby ta deska z czterema kółkami miała tej nocy odmienić lub uratować mu życie.

phineas woodsworth
powitalny kokos
Piłsudski
żałobnik, kiedyś pianista — cmentarz
26 yo — 185 cm
Awatar użytkownika
about
what about sleeping a little longer and forgetting all this nonsense?
Phineas lubił o sobie myśleć jako o wolnym duchu, w żaden sposób niezwiązanym z otaczającymi go śmiertelnymi bytami. W tych próżnych refleksjach zręcznie oszukiwał się, iż wcale to nie musi do nich przynależeć. Wyparłby się własnej krwi sprawnie dobranym słowem, oszukał przeznaczony mu w gwiazdach los i poprzecinał więzy niewidzialnie splątane wokół jego kończyn - jeden po drugim. Pragnął być ponad nimi; cichym obserwatorem, jak i tym głośnym mącicielem znajdującym się w centrum wszechświata. Jednakże nadal oddzielonym niedostrzegalną barierą, która pozwalała mu ostatecznie pielęgnować w sobie wyuczoną obojętność; teraz wyłącznie ona mu pozostała w niekiedy nierówno bijącym sercu. I może tak próżny w swoich poczynaniach był niegdyś, bo po powrocie coraz częściej umykał przed cudzym spojrzeniem. Wolał nie istnieć aniżeli odsłaniać przed kimkolwiek oblicze człowieka pokonanego; złożonego z własnych słabości gromadzonych latami.
Ułożył wargi w uśmiech o nieodgadnionych intencjach, samemu nie próbując ich nawet odszukać. Lustrował go ciekawskim spojrzeniem niczym zagadkę szalenie trudną do rozwiązania. - Co decyduje o tym, że człowiek zapomina? Chciałeś wyrzucić to z pamięci? - sformułowane pytania rzucił dość lekko w przestrzeń między nimi, starając się nie popaść w samotne dywagacje prowadzone we własnych myślach. Ciekawiło go wprawdzie wiele aspektów ukrytych w wypowiedzianych słowach, lecz jeden najbardziej palił młodzieńczą duszę. Czy jeśli to byłe bliskie jego sercu, to czy również i dłonią Phineasa przyjdzie zapomnieć? Uleci z nich muzyczny czar, czyniąc przeraźliwie przeciętnymi oraz wyklętymi ze świata nut. Przeszyło go gorące uderzenie na wizję plączących się palców po biało-czarnych klawiszach, spod których wydobywała się seria kłujących uszy dźwięków. Postarał się jednak nie dać po sobie poznać, jak mocno wstrząsnęła nim myśl niedostępna dla mężczyzny stojącego tuż obok.
- To do dzieła - Zsunął się z barowego stołka, opuszczając zastałe już kończyny na drewniane podłoże z cichym uderzeniem. Schylił się jeszcze pod deskę - główną bohaterkę może tego dramatu antycznego. Nie złorzeczył nieznajomemu mężczyźnie, wróżąc z jego cienkiej nici życia rychłe nieszczęście, lecz od dawna towarzyszyło młodzieńcowi to jedno pytanie - jakież to nieszczęście wisiało nade mną tym razem? Przez ułamki sekundy spoglądał w oczy znajdujące się gdzieś na podobnej wysokości do jego, by ostatecznie nie zawracać sobie głowy zbędnymi pytaniami kłębiącymi się końcu języka. Nie czekając ani chwili dłużej podał deskę mężczyźnie, spokojnym krokiem zmierzając wraz z nim w stronę wyjścia. Odezwał się, dopiero kiedy po przekroczeniu progu owiało go otrzeźwiające zimne powietrze. - Jeśli nie umiesz hamować, omijaj tamtą uliczkę ze wzniesieniem - udzielając rady podciągnął rękawy koszulki do zdartych łokci i wskazał głową wspomnianą przez niego niebezpieczną przeszkodę.

Levi Hill
ODPOWIEDZ