lorne bay — lorne bay
100 yo — 100 cm
Awatar użytkownika
about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
twórcza foka
lorne bay
brak multikont
37 yo — 189 cm
Awatar użytkownika
about
kiedyś biedny i brzydki, teraz piękny i bogaty. sukinsyn i kobieciarz a przy tym słodziak z wyglądu
~1~

Wypizdrów czy też nie, Colton nigdy nie miał się za takiego dzieciaka co to się boi takich dzielnic, w końcu sam też nie miał jakiś atrakcyjnych początków. Do wszystkiego doszedł z czasem i cierpliwością, bryka czy pieniądze, w końcu się pojawiły i teoretycznie mógłby mieć w tej dzielnicy cały ten plac jako swój, ale nie szastał tak fortuną. Wolał być cichy w tym, nie obchodził się aż tak bardzo, no może ciut gdy jego szare porsche wyło z oddali, z odpowiednią dopakowanym silnikiem i innymi cudami na zamówienie. Mniejsza o to. On i okolice Tingaree, to z góry było nielogiczne i strasznie podejrzane, no bo co ktoś taki mógłby robić w takim miejscu? Na pewno nie bawić się na tym placu zabaw, w nocy i o północy rzecz jasna. W horrorach takie miejsca zawsze oznaczały kłopoty lub jakieś akcje, które mogły się kończyć rozlewem krwi. Teoretycznie on sam też powinien się trzymać na baczności, głównie dlatego że umawiał się z kimś kto handlował mocniejszym towarem, a oni czasami bywają szurnięci, czasami sami nafurani, w pogoni za hajsem i kolejnymi kreskami. Kto wie, może ktoś właśnie na niego czyhał z nożem czy innym asortymentem? Tego nie wiedział, ale miał się na baczności, kiedy wymyślił sobie treningi małe MMA, tak dla bezpieczeństwa i spokoju ducha. Teraz miał pieniądze, miał prawie wszystko, więc kto cwani mógł chcieć go dopaść, nawet w takim miejscu albo i nie, w chacie na przykład po prostu. Pomijając to, umówił się w necie z kimś, na zakup małej paczuszki z czymś dobrym, godnym polecenia, dla spokoju ducha i odprężenia. Nie wiedział z kim rozmawia, czy to mężczyzna czy kobieta, w sumie oprócz nicku i daty z miejscem spotkania, nie miał nic - kompletnie. Mogła więc to być podpucha albo groźna akcja, kto tam wie co życie dla niego szykowało, wcale by się bowiem nie zdziwił gdy po paśmie sukcesu i szczęścia, nastąpiły gorsze dni. Nie wiedząc czemu, założył jakiś t-shirt ciemniejszy, okulary i czapkę, jakby to miało pomóc aby nikt go nie rozpoznał. Problem jednak był taki, że auta już nie zmienił i wręcz biło gdy na podjeździe przy placu zabaw, stała taka fura. No czasem być może miał w dupie, co i jak - no kto bogatemu zabroni trochę grubszych zabaw z trochę grubszym towarem niż zwykłe papierosy czy alkohol. Nie miał się nigdy za świętego, bo w takim wypadku by trafił może do jakiejś rodziny zastępczej, a tak cały czas siedział w bidulu. Kontynuując jednak do sedna, czekał w umówionym miejscu, wpatrując się w telefon, a raczej pewnie w apkę, gdzie obczajał zgrabne laski, których w sumie szukał. Bo skoro miał by towar, to czemu i taki co można wymacać i użyć, w ciekawszy sposób niż biały proszek, prawda?
Oczekiwał więc co nastąpi, być może trochę zbyt nonszalancko, ale jak miało się zaraz okazać, osoba która miała się pojawić, mogłaby mieć problemy skrzywdzić muchę, a co dopiero dorosłego faceta, prawie czterdziestoletniego.

Sonya Thompson
ambitny krab
Piękny i bogaty
20 yo — 160 cm
Awatar użytkownika
about
Been through some bad shit,
I should be a sad bitch
Who woulda thought it'd turn me to a savage?
05.

Wiedziała, że to, co robi, nie było do końca legalne. W sumie nie było w ogóle legalne i jeśli tylko ktoś, doniósłby na nią policji, mogłaby mieć przez to spore nieprzyjemności. Również, gdyby dowiedziała się jej starsza siostra, miałaby w domu zapewne rozmowę, że nie powinna się w to mieszać. Jednak, czy Sonya czymkolwiek się przejęła? Ani trochę. Lubiła ten dreszczyk emocji, który przechodził przez jej ciało na myśl o łamaniu zasad. Najprawdopodobniej było to już u nich rodzinne.
Nie musiała zajmować się sprzedażą zioła, nadal na jej koncie znajdowała się spora suma, dorabiała z makijaży, różnych współprac, więc nie robiła tego, bo musiała. Z drugiej strony, kompletnie nic nie pomagała na farmie, przez co, chociaż tak mogła pomóc starszej siostrze, u której mieszkała. Nie mówiła głośno, czym się zajmuje, niekiedy z nudów zgodziła się na takie spotkanie jak dzisiejszego wieczoru, a raczej nocy. On potrzebował zioła, a Sonya nie miała akurat żadnych, ciekawszych planów na środek nocy. Gdyby była rozsądna, najpierw kilkukrotnie by to przemyślała, bo kto normalny spotyka się o północy na końcu miasta, na dodatek na placu zabaw. To już powinno jej wydawać się podejrzane, bądź nadawało się na jakiś słaby horror. Na szczęście, było już za późno, aby się wycofać i blondynka, stwierdziła, że bez ryzyka, nie będzie żadnej zabawy. W najgorszym wypadku narobi hałasu i obróci sytuację na swoją korzyść, że została napadnięta, porwana. W głowie miała już przeróżne wizje tego, co mogłaby powiedzieć.
Naczytała się już wcześniej, że nie powinna się rzucać w oczy. Oczywiście wyszła bez okularów, bo był środek nocy, o słońcu mogła zapomnieć, a przed księżycem, nie musiała się kryć. Przed wyjściem, zerknęła jeszcze na gps, gdzie dokładnie ma dotrzeć i wsiadła do samochodu, chowając do torebki dwie torebeczki strunowe. Jadąc na miejsce, śpiewała wraz z radiem, które puszczało akurat jedną z jej ulubionych piosenek i po kilku minutach dotarła na miejsce.
Wysiadając z samochodu, poczuła strach i obawy. Naciągnęła prawy rękaw na dłoń, w którym dla bezpieczeństwa schowała gaz pieprzowy, a drugą dłoń zacisnęła na torebce. Chyba to ostatni raz, gdy zgodziła się na spotkanie o takiej porze i w takim miejscu. Samo otoczenie sprawiało w niej chęć ucieczki.
- Jeśli chcesz mnie skrzywdzić, potrafię się bronić i jestem na to przygotowana - odezwała się na powitanie, gdy zauważyła wysoką postać oświetloną jedynie wyświetlaczem telefonu. Zrobiła kilka, dość małych kroków, tym samym zmniejszając odległość pomiędzy nimi, a różnica była jeszcze bardziej widoczna.
- Nadal chcesz te dwa gramy, czy jednak więcej? - powoli, jej wzrok przyzwyczajał się do ciemności, a sama sięgnęła dłonią do torebki, skąd wymacała foliową torebkę. Pamiętała, że chciał więcej niż standardowa ilość, więc była ona podwójna.

Colton Hoover
niesamowity odkrywca
Sonya
37 yo — 189 cm
Awatar użytkownika
about
kiedyś biedny i brzydki, teraz piękny i bogaty. sukinsyn i kobieciarz a przy tym słodziak z wyglądu
Może był debilem, że założył te okulary i przyjechał takim wozem, to trochę dziwne ale co tu dużo ukrywać. Nigdy nie jeździł na takie akcje, czasami może coś sobie skołował od znajomego ale ostatnio on wyjechał do Holandii może się zaopatrzyć to teraz był suchy rok. Nie był fanem działania przez internet bo obawiał się, że ktoś jeszcze go namierzy a nie potrzebował problemów. Co jak co ale przez ten swój wiek stał się głupi i naiwny, no i jak wiadomo nie był w temacie co i jak, jak to się właściwie robi. Niby się z kimś umówił ale skąd miał pewność, że ktoś go nie naciągnie też na hajs, przynosząc cukier albo mąkę. To by był hit dopiero gdyby został tak oszukany, normalnie chyba nawet sam by się śmiał jak dziecko w swoim apartamencie gdyby nachylił się i chciał do nosa a tu suprise. No ale nic, czekał wgapiając się w ten telefon bo oczywiście chciał sobie coś ogarnąć na nockę, jakąś laskę czy może dwie, był chętny na konkretne zabawy, a skoro alkohol już miał, miejscówkę miał, coś mocniejszego zaraz będzie mieć to podstawowy klucz dobrej zabawy, był już prawie spełniony. Ruszył się dopiero jak podjechało jakieś auto i rzucało światłami, trochę się wyprostował jakby serio czekał na jakiegoś postawnego typa czy kogoś tam jeszcze z bejsbolem. Trochę spiął też swoje posladki, ale to nie ze strachu, raczej. Zawsze miał siebie za twarde zawodnika, na prawie każdym podłożu, także konfrontacji gdyby było potrzeba. Zanim jednak zacząłby rozmyślać nad jakimś planem, usłyszał głos i prawie się chyba przesłyszał. Kobieta? W dodatku zdaje się młoda albo nawet bardzo młoda? Dopiero jak się zbliżyła i mógł ogarnąć jej twarz, ściągnął szybko te okulary bo wydawało mu się, że albo jest już taki stary i ma wzrok i słuch na bakier, albo już czymś się naćpał i to są zwidy.
- Co? Co kurwa? To ty? Serio? Może weź przestań podkradać matce leki, to nie jest dobry pomysł na biznes. - rzucił, ze śmiechem takim że pewnie i w całym mieście by było go słychać ale cóż, tylko jego to rozbawiło. Trochę to było dziwne, że tak zareagował ale serio wyglądała na taką co mogłaby być przy dobrych wiatrach nawet może i jego córką, kto wie. Na samą myśl, az się wzdrygnął bo jeśli takie myśli mu przychodziły do głowy, to na serio się starzeje i fiksuje. Chociaż zaraz się uspokoił i odetchnął ciężko, spoglądając na młodą kobietę.
- Chce, ale nie wiem czy od dziecka. To takie chore, ile masz lat dziewczynko? Hah, Sorry. Nie było pytania, powinienem zabrać się stąd bo jeszcze mnie prokurator dojedzie albo Twój starszy. - humorek mu strasznie dopisywał a może to stres zszedł z niego bo nie musiał się obawiać, że ktoś mu da w łeb i zabierze hajs i auto albo coś tam jeszcze innego się zadzieje. Mógł się zrelaksować i trochę naśmiać bo sytuacja była komiczna. Miał jako dorosły chłop prawie czterdziestoletni kupywac dragi od nastolatki? No to można śmiało nazwać hitem roku.

Sonya Thompson
ambitny krab
Piękny i bogaty
20 yo — 160 cm
Awatar użytkownika
about
Been through some bad shit,
I should be a sad bitch
Who woulda thought it'd turn me to a savage?
Umawianie się przez internet, zwłaszcza na kupno zioła, było najgorszym pomysłem, na jaki mogła wpaść ta dwójka. Dużo bardziej, Sonya wolała umawiać się przez krótkie smsy, ale i tak, nie robiła tego dość często. Nadal, była w niej ta niewinna, młoda kobieta, która nie powinna mieszać się w takie rzeczy.
Jedyne, co chciała w tym momencie, to dać mu torebkę, a raczej wymienić ją na plik banktonów i zapomnieć o całej tej sytuacji i że, kiedykolwiek się spotkali. Kiedy jej oczy, powoli przyzwyczaiły się do panujących warunków, uważnie mu się przyjrzała i starała się, nie wybuchnąć śmiechem na widok, że nadal stoi w okularach przeciwsłonecznych, jak jakaś gwiazda filmowa, bądź zakochany w sobie facet.
Uniosła pytająco brwi, kiedy się odezwał. Dłonie, które miała opuszczone wzdłuż ciała, teraz skrzyżowała na klatce piersiowej, a jej wzrok, gdyby mógł, zapewne by zabijał. Niestety, w obecnych warunkach, było to mało widoczne. Wywróciła nawet, teatralnie oczami i pokręciła z niedowierzaniem głową.
- A Ty może, znajdź zaufanego dostawcę, zamiast szukać na stronach internetowych? Nigdy nie wiesz, kto znajduje się po drugiej stronie... Taki stary, a taki naiwny - w ostatniej chwili, zdążyła się ugryźć w język, aby nie powiedzieć głupi, zamiast naiwny, ale chyba nie powinna robić sobie wrogów w środku nocy. Aż tak głupia, jeszcze nie była. Połowę słów mężczyzny najzwyczajniej w świecie zignorowała, tak samo, jak jego śmiech. Nie był to pierwszy raz, gdy spotkała się z taką sytuacją, niektórzy brali ją jeszcze za dziecko, chociaż rocznikowo było już dorosła i mogła robić, co tylko chciała.
- Naprawdę? - ponownie wywróciła oczami, czując jak irytacja coraz bardziej się w niej wzbiera. - Przyszedłeś rozmawiać o mojej dacie urodzenia, czy kupisz to, po co oboje tutaj jesteśmy i oboje rozejdziemy się w swoje strony? Nie mam czasu, aby stać tutaj pół nocy - to było pewnego rodzaju zachowanie obronne. Ignorowała, to co mówi, zrobi to co ma zrobić i wróci do domu. Pojawiała się jeszcze odrobina strachu, bo mężczyzna naprzeciw niej, górował nad nią wzrostem, ale też i siłą, jakby nie patrzeć. Przy nim, była jak dziecko. I naprawdę, nie miała teraz ochoty na głupie żarty, ani jakiekolwiek rozmowy.
- Bierzesz i nigdy więcej się nie spotykamy - mruknęła niezadowolona, wyciągając z torebki jeden strunowy woreczek. Była w o tyle dobrej pozycji, że była środek nocy, a Sonya nie znała nawet imienia mężczyzny, więc nawet z ciekawości, nie będzie go szukała. Fakt, mogła to zrobić po marce samochodu, ale na tym, blondynka nie znała się kompletnie, więc oboje byli bezpieczni.

Colton Hoover
niesamowity odkrywca
Sonya
37 yo — 189 cm
Awatar użytkownika
about
kiedyś biedny i brzydki, teraz piękny i bogaty. sukinsyn i kobieciarz a przy tym słodziak z wyglądu
Sam siebie złapał na takiej głupocie, a przecież dawniej sam stał po przeciwnie stronie i coś tam też handlował. Takie miał w końcu początki, aby dojść do czegoś w życiu, pierwsze zarobione pieniądze nie do końca legalnie ale jeśli nikt go nie złapał to, tak jakby sprawy nie było. Teraz najprościej było użyć internetu bo w nim jest wszystko a tez nie chciał ganiać osobiście po ulicy czy przez kogoś kombinować jakiegoś agentka co mu sprzeda coś raz na rok od święta, czy częściej troszkę. Co prawda pomysł idiotyczny ale skoro już byli tutaj, na miejscu i umówili się to pasowało sfinalizować operacje. Problem padł jednak w momencie gdy sprzedawca była młoda panienka. Nie wiedzieć czemu w Coltonie obudziła się jakaś rodzicielska opieka czy inne tego typu bzdury, że musiał zrobić scene i być może przemówić jej do głowy, tak jak jemu ktoś to uczynił. A nóż pójdzie w jego ślady i potem będzie milionerką, dziękując q telewizji pewnemu facetowi w drogich ciuchach i okularach, kiedy się spotkali jak jakieś typy pod latarnia.
No a oprócz tego lubił robić sceny, to chyba z racji wieku co raz więcej rzeczy mu przeszkadzało podczas gdy rozwiązanie było banalne - dać sobie ściana i odejść na pięcie. Co go to obchodziło wszystko?
- Ohoho, pani biznesu, dobra radczyni. A może ty też weźmiesz się za porządną robotę albo co gorsza, wrócisz do książek? - syknął w odpowiedzi bo właśnie go nieźle ukuła szpilką, a gdyby oprócz starego dodała, że głupi to już w ogóle, zapaliłby się jak pochodnia ze złości. Obejrzał się i otrzepał niewidoczny pyłek z ciemnego t-shirtu bo warto dodać, że kamuflaż miał po chuju, na tyle dobry że jeszcze bardziej zwracał na siebie uwagę ale co tam. Wokół nich nie było żywej duszy a nawet jeśli były jakieś budynki to gdzieś w oddali, na tyle daleko że nie dosięgało ich oko Saurona. - Stary..heh? Czy wyglądam Ci na starego. Może mógłbym być Twoim ojcem przy dobrych wiatrach ale no mniejsza o to. - po co on się wdawał w jakieś chore dyskusje i prawienie morałów, to należało rzeczywiście do obowiązku jej rodziców a nie jego, więc o co tu chodziło? Przykro mu się zrobiło, że widzi taką scene, że w niej uczestniczy? Być może, a może też widział coś bardziej innego, na przykład fakt że sam się umawiał czasami z takimi młodymi laskami i to zaczynało go przerażać. - Przyszedłem? Nie spodziewałem się tego, myślałem o jakimś nastolatku czy bandziorze a nie, młodej blondi co ledwo od cycka uciekła. - pewnie powinna się zabrać stamtąd po tych jego słowach ale skoro tego nie zrobiła to chyba potrzebowała tego hajsu, albo takie miała hobby. W końcu takie spotkanie to też po części nuta strachu, oczekiwania na to kto się okaże kupującym i czy czasami to nie jest jakiś psychol. On wyglądał może i komicznie w tej swojej przykrywce ale dalej miał mięśnie, wzrost i siłę, ale nie w planach było jego - nękać młodą damę.
- Dobra dawaj ten towar. Może od razu dwa woreczki, ale więcej nie lataj z tym gównem. W razie czego mogę Ci rzucić groszem, jeśli bieda Ci doskwiera. - taki był dobry z niego człowiek, chociaż i tak bawiła go ta cała sytuacja, trochę bardziej co raz gdy się z nią przekomarzał, prawie jak jej stary się zachowywał. Dam Ci hajs ale nie mów nic matce, coś w tym stylu. A co do pieniędzy to po chwili wyjął z tylnej kieszeni, spory ich plik, trochę to głupie nosić przy sobie tyle pieniędzy ale aktualnie nie znał się jakie są stawki i tak dalej, odkąd sam sprzedawał zaraz minie z dwadzieścia lat, więc miał prawo tego nie wiedzieć.

Sonya Thompson
ambitny krab
Piękny i bogaty
20 yo — 160 cm
Awatar użytkownika
about
Been through some bad shit,
I should be a sad bitch
Who woulda thought it'd turn me to a savage?
Osoby, które handlowały, dzieliły się na dwa typy: pierwsze to te, które robiły to, bo były biedne i potrzebowały jakoś zarobić, a drugi to typ Sonyi, która robiła to dla zabawy i dla chęci adrenaliny. Nie było sensu, bardziej się w to zagłębiać, bo kobiecie ani nie brakowało pieniędzy, ani planów na przyszłość, bo to miała już ustalone. Mogłaby żyć z samego robienia makijażu, ale po co? To było zbyt nudne i przewidywalne, a klientek w mieście też, aż tak dużo nie miała, przez co, cierpiała na zbyt dużo wolnego czasu.
Jeszcze nigdy, nie spotkała się z osobą, która za wszelką cenę próbowała ją umoralniać. Zazwyczaj była to krótka rozmowa i wymiana, a następnie blondynka odchodziła i tyle się widzieli. Dlatego, nie interesowało ją, jak ma na imię mężczyzna, ani nie obchodził go jej wiek, ale skoro już teraz próbował zachowywać się jak nadgorliwy ojciec, musiał mieć swoje lata. Zmarszczyła delikatnie nosek, co pewnie przez panujące otoczenie, nie było widać.
- Oh, przejmujesz się teraz moją edukacją? - zaśmiała się rozbawiona jego słowami. Faktycznie, wakacje się skończyły i Sonya, zaraz ponownie wróci na uczelnię. Nadal jeszcze, ciężko było jej się przyzwyczaić do innego systemu edukacji, niż ten w Stanach. Na szczęście, od czego są znajomi i internet. - Szczerze? Kompletnie mnie nie obchodzi, ile masz lat i czy mógłbyś być moim ojcem. Jednego już mam, drugiego nie potrzebuję, ale skoro przechodzisz kryzys wieku średniego... Może warto pomyśleć o dziecku? - nawet uroczo się uśmiechnęła, co może i mógł zauważyć, a może i nie. Nie wiedziała, po co ciągnie dalej tę rozmowę, która tylko pewnie zepsuje jej resztę wieczoru, ale nie potrafiła odwrócić się na pięcie i odejść. Nie odpuści, chociaż to do niczego nie doprowadzi. Nigdy, nikt jeszcze nie próbował z nią rozmawiać w takich momentach. - A może, jesteś jedną z tych osób, które próbują umoralniać i ściągnąć na dobrą stronę, zbłądzone osoby? - zacisnęła usta, nie chcąc powiedzieć o kolejne dwa słowa za dużo. Przekrzywiła głowę, wytężając jeszcze bardziej swój wzrok, jakby chciała dokładniej przyjrzeć się mężczyźnie, który tak bardzo ją irytował. Wcale się nie zdziwiła, najczęściej można było się spodziewać chłopaka, bądź mężczyzny, a nie młodej kobiety, która wizualnie wygląda bardzo młodo. Oni, przynajmniej mieli czym się bronić, a Sonya mogła polegać tylko na sobie i gazie pieprzowym, bez którego się nie ruszała, zwłaszcza o takiej porze.
- Dla Ciebie? Podwójna cena, nauczysz się na przyszłość mniej gadać - wzruszyła delikatnie ramionami. Po tych jej słowach mógł już się spodziewać, że Sonya nie należy do biednych dziewczynek. I było jej bez różnicy, czy to sprzeda, czy nie... Chociaż, chętnie kupiłaby nowe perfumy. - Myślę, że gdybyś miał mnie utrzymywać, chociażby miesiąc, byłbyś bankrutem - tego akurat była pewna. Pozwalała sobie na stanowczo za dużo. Sięgnęła dłonią po oba woreczki, które wymacała w torebce i po chwili już, wyciągnęła je w stronę mężczyzny. - 150, za oba - pomachała zawartością, a wolną dłoń położyła sobie na biodrze. Wiedziała, że zawyżyła kwotę, ale jeśli bardzo będzie mu na tym zależało, nie powinno być to problemem.

Colton Hoover
niesamowity odkrywca
Sonya
37 yo — 189 cm
Awatar użytkownika
about
kiedyś biedny i brzydki, teraz piękny i bogaty. sukinsyn i kobieciarz a przy tym słodziak z wyglądu
No cóż, chyba rzeczywiście za bardzo się przejął, tym co zobaczył i co go spotkało na miejscu. Dziewczyna młoda i to sprzedająca towar, ale przy tym wyglądającą statystycznie normalnie. W sensie nie wyglądała jakby od tego zależało jej życie albo doskwierał jej głód i bieda. O co tu więc chodziło? Trochę się zaciekawił i być może stąd takie a nie inne zachowanie, bo przecież mógł kupić co chcę i nara. Po co to wszystko? Z głupią gadką włącznie? Nie ogarniesz, bo to Colton, zmienny jak pogoda i trudny jak to starsi ludzie mają w zwyczaju, chociaż no nie oszukujmy się, można inne z tego wywnioskować korzyści - w sensie, że zapatruje się na młode zbłąkane owieczki. - Hah, w sumie to dziwne, że mnie interesujesz. Chociaż z drugiej strony może to wina mojego zapatrywania się na młode laski. - wzruszył ramionami, bo w sumie powinien mieć to w tyłku. Czy też sam nie obracał takich dwudziestolatek, że się teraz nazywał panem moralności? Na pewno tak było, bo mało która się przyznawała szczerze do swojego wieku, a on nigdy nikomu do portfela nie zaglądał aby się upewniać. Głupota z jednej strony, bo może mu się trafiła kiedyś taka, co to podchodzi pod prokuratora. Ale to inna para kaloszy, handlowanie narkotykami a spotykanie się na małe co nie co, chyba. - Taaa. dorabiam jako ksiądz po godzinach, gadając o Bogu i ścieżce dobra, jaką musisz podążać aby wyjść na ludzi. Wypędź szatana z głowy i serca. - prychnął przy tym, wybuchając śmiechem, bo to go akurat rozbawiło. Już on widział siebie jako księdza w jakiejś roli, na przykład odgrywając scenkę łóżkową, z kategorii dziwne, bo nie oszukujmy się Hoover czasem miał dziwne odchyły jak każdy przecież. Tak jak i teraz na przykład włączył mu się mod na staruszka, co to dba o dzieci, wszystkie - te małe i duże. Bez przesady też i dziwnych skojarzeń, nie był jakimś jebanym pedofilem, nic z tych rzeczy - absolutnie. Gdy tak na nią spoglądał, serio chyba wolał aby na jej miejscu był ktoś inny, trochę go rozpraszała bo nawet jeśli umówili się tutaj w konkretnym celu, to miał w głowie inne wizje. Trochę to chore, ale nie oceniajmy co kto lubi i dlaczego, zresztą kryzys wieku średniego to nie tylko fury i granie tatuśka, ale też oglądanie się za młodymi laskami, które przy odpowiednim wsparciu, potrafią się odwalić i wyglądać jak milion dolarów. Znał temat doskonale, bo nie raz i nie dwa się bawił w takie rzeczy, poprzez urok i pieniążek na koncie pokaźny, działo się wiele w jego życiu łóżkowym, gdy bajerował panie under trzydzieści latek.
- Myślisz, że mnie boli taka strata? Toż to nawet nie jest na przysłowiowe waciki, czy krem na zmarszczki. - stwierdził zgodnie z prawdą, ale zaraz i tak miał zamiar odegrać scenę, aby i ją skarcić troszkę. Nie myślała chyba, że będzie miała z nim łatwo, już od startu był tym dziwnym klientem, a im dalej w las tym gorzej - niestety. - Chuj tam z ceną, jeśli serio z Ciebie taki sprzedawca znawca to może sama mi pokażesz jak dobry sprzedajesz towar. Bóg wie, czy to nie mąka. - oczywiście do niej podszedł i sam zabrał jeden woreczek, ale z pieniędzmi się wstrzymał. Mial przewagę masy i siły, jako facet, więc tak łatwo nie miała aby się z nim szarpać. Zresztą wziął tylko połowę, drugi worek jej zostawił bo tak jak wspominał, liczył że go uraczy i sama zacznie wątek, próbując nieco białego proszku. Nie żeby robił to specjalnie, ale jakaś kara musiała być, a nóż spróbuje i zapamięta tą lekcję i będzie trzymać łapki z dala od tej roboty? - No dalej, nie lubisz? Czy boisz się o to jak wrócisz do domu? Co jak co, ale mogę się poświęcić w razie czego i Cię odwieźć, a potem sam skosztuje swojego zakupu. - rzucił, kręcąc się w miejscu, bo może go chciała wziąć na sile i zabrać mu pieniążki, które wyciągnął albo i nie. No ogólnie się on jednak kręcił się jak bąk po pustym sklepie i w dodatku rękę w górę wystawiał, żeby ani hajsu ani woreczka by biedna nie dosięgła gdyby chciała.
ambitny krab
Piękny i bogaty
Projektantka Wnętrz — QUEENSLAND'S ARCH-DEVELOPMENT
34 yo — 167 cm
Awatar użytkownika
about
Wrócła do Lorne Bay po prawie 15 latach, aby zająć się dzieckiem swoich, nieżyjących już, przyjaciół
#8

Tingaree na pewno nie było dzielnicą, gdzie były najpiękniejsze i najbezpieczniejsze place zabaw w mieście, takie na miarę XXI wieku, w którym się znajdowali. Jednak miało wielkie obszary idealne na spacer, część nawet nadawała się do tego, aby spacerować z wózkiem! I bardzo dobrze, spacery po ulicach, lub takie, na które trzeba dojechać najpierw samochodem to nie było to samo. Molly dodatkowo cieszyła się, że im dłużej mieszkała w tej dzielnicy, tym bardziej asymilowała się nie tylko z naturą, ale i mieszkańcami. Wciąż była traktowana jako intruz, którym z resztą była, ale już nie wytykano jej palcami przez to, że naprawdę często korzystała z samochodu. Nie miała wyboru! Pracowała w Cairns, na rowerze nigdy by tam nie dotarła... Zwłaszcza mając różne próbki materiałów w bagażniku.
Jednak poznawała wiele osób, nie tylko z nazwiska, ale także lepiej na tyle, aby wymienić parę słów, czy nawet gdzieś się wspólnie umówić. Szczerze mówiąc, Sally w wózku jak zwykle działała cuda, bo znajomości na placach zabaw były tymi najłatwiejszymi do nawiązania, nawet jeśli dziewczynka siedziała tylko w piaskownicy, drzemała w wózku lub bujała się na huśtawce. Każde z tych zajęć było dość... jednoosobowe, ale nie ma czego oczekiwać po tak małej dziewczynce. Jednak zawsze było o co zagadać rodzica, nianię, czy inną ciocię. Osoby z psami z okolicznych ulic też kojarzyła, bo często mijali się na spacerkach. Milani nie była wyjątkiem, choć mogła czuć się wyjątkowo. To ona pierwsza zagadnęła Molly, co nie było niczym dziwnym, skoro znała Monicę i Cedrika, rodziców Sally. Na pewno wiedziała o ich śmierci, a co dalej z tego wynikło, mogła tylko obserwować z oddali. Albo nieśmiało zapytać dwójki dorosłych, która wprowadziła się na ich miejsce, całą resztę zostawiając bez zmian. Na pewno nie była to normalna sytuacja, lecz jak się tak dłużej zastanowić, miała sens.
No, a dzięki temu Molly i Milani czasem się umawiały na wspólne spacery. Piesek i dziecko nie miały nic przeciwko, a panie czasem nawet zaszalały i w lokalnej kawiarni kupowały sobie kawę, czy inny napój na wynos. Starbucs to to nie był, ale kawa, nawet ta z mlekiem i herbata była dostępna. Cóż, nie można było mieć wszystkiego. Teraz też panie zaliczyły krótki pitstop w rzeczonej kawiarni i postanowiły się przejść. W stronę placu zabaw, bo choć on dla takich maluszków średnio się nadawał, to jednak ścieżka do niego była odpowiednia dla wózków.
-Słuchaj, a jak tutaj z Halloween?-zapytała w sumie zaciekawiona. To już było za parę dni, a nie było wiele ozdób na domach w tej dzielnicy. Na trick or treat'ing było jeszcze za wcześnie, ale była ciekawa. Właściwie, to z młodości nie kojarzyła, aby tutaj wiele się działo. A w sumie wierzenia aborygeńskie, z czarną magią i tym podobnymi nie byly wcale tak ... hm, odledłe? Wiadomo mózgi, zombie i tak dalej to może nie, ale inne wierzenia, magia i dbanie o tradycje, już znacznie bardziej. Skoro Milani mieszkała w tej dzielnicy właściwie od zawsze, to pewnie mogła powiedzieć więcej na ten temat. I ostrzec koleżankę, jakby ta miała ochotę na święta bożego narodzenia poszaleć i postawić wielkiego dmuchanego bałwana przed wejściem. Co w przypadku posiadania kur musiało być głupim pomysłem, bo na pewno by wydziobały jakąś dziurę....

milani fairweather
agentka nieruchomości — Axford Real Estate Agency
27 yo — 162 cm
Awatar użytkownika
about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky,
and as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
006.
Choć nie mieszkała w Tingaree od dobrych paru lat, i tak pojawiała się tu bardzo często ze względu na to, że wciąż żyła tu spora część jej rodziny. Dom, choć teraz w rękach jej starszego brata, nadal był główną siedzibą rodzinnych spotkań — urodzin, świąt, rocznic czy zwykłych niedzielnych obiadów. Dla Milani najważniejsza była bowiem rodzina i nieważne, jak bardzo zabiegana była, zawsze znalazła choćby chwilę, aby skontaktować się ze swoim rodzeństwem i rodzicami.
Niestety nie zawsze tak było. W trakcie czarnego okresu w swoim życiu — tego, który wciąż ją czasem prześladował — nie była ani przykładną siostrą, ani idealną córką. Nawet nie chciała myśleć, ile nerwów musieli na nią stracić jej rodzice, ile czasu jej rodzeństwo spędziło na próbach przemówienia jej do rozsądku. Wtedy jednak jej umysł był tak zamroczony przez narkotyki, że nic i nikt jej nie obchodził, nie licząc kolejnej kreski kokainy i tego przyjemnego uczucia lekkości.
Teraz, niemal siedem lat później, nadal starała się odpokutować za swoje paskudne zachowanie wobec tych, których kochała najbardziej. Wciąż jednak miała swoje życie — pracę, obowiązki, znajomych. No i psa. Psa, który wymagał długich spacerów, bo wymyśliła sobie, że adoptuje olbrzyma, który będzie w stanie ją obronić, zamiast jakiegoś małego kundelka. Na szczęście nie miała nic przeciwko temu, bo uwielbiała spacerować po obrzeżach Lorne Bay, a w szczególności po swojej rodzimej dzielnicy, która była o wiele spokojniejsza, niż centrum miasta.
Zwykle w trakcie tych spacerów była tylko ona i Ragnar. Nie miała zbyt wielu znajomych z psami, z którymi mogłaby się wybierać na tego typu wycieczki wspólnie, ale wcale z tego powodu nie narzekała. Szczególnie, że w ostatnim czasie znalazła sobie towarzyszkę do spacerów. Nie miała psa, ale miała dziecko — małą dziewczynkę, w której Ragnar momentalnie się zakochał i zawsze ją pilnował, gdy Mila spotykała się razem z Molly. Oczywiście wiedziała, że to nie jej dziecko. Znała rodziców małej Sally, którzy mieszkali raptem kilka kroków od jej rodzinnego domu, a którzy nie tak dawno temu zginęli, pozostawiając swoją córkę wraz z jej rodzicami chrzestnymi. Co prawda nie miała okazji poznać jej opiekuna, ale ze względu na częste spacery, poznała właśnie Molly.
Na pewno nie tak, jak w Ameryce czy Wielkiej Brytanii — odpowiedziała, popijając z papierowego kubeczka kawę, którą kupiła chwilę wcześniej w kawiarni, gdzie zrobiły sobie krótki przystanek we wspólnej wyprawie. — Nie jest ono tak hucznie obchodzone, ale na terenie Lorne Bay znajdziesz różne tematyczne imprezy oraz wydarzenia, a w dzielnicy, w której aktualnie mieszkam, dzieciaki chodzą na trick or treat’ing. Niektórzy też ozdabiają domy, choć ja osobiście nigdy tego nie robiłam. Zwyczajnie mi się nie chce — zaśmiała się, luzując nieco smycz Ragnara, aby pies mógł odejść nieco dalej, w stronę drzew. Prawda była taka, że nie miała ani czasu, ani ochoty na dekorowanie swojego domu, choć wielu jej sąsiadów co roku wywieszało różne straszne dekoracje. I tak zwykle jej wieczorami nie było, bo wolała wyjść na imprezę, niż siedzieć w domu i rozdawać cukierki.
Projektantka Wnętrz — QUEENSLAND'S ARCH-DEVELOPMENT
34 yo — 167 cm
Awatar użytkownika
about
Wrócła do Lorne Bay po prawie 15 latach, aby zająć się dzieckiem swoich, nieżyjących już, przyjaciół
Rodzina była bardzo ważne i Molly doskonale zdawała sobie z tego sprawę, przez wiele lat próbując założyć własną, choć niewielką rodzinę. Nie planowała mieć nigdy całej gromadki dzieci, w myślach było jedno, lub dwa. Jednak najwyraźniej nie było jej to pisane, bo gdy raz rozpadł się jej związek z mężczyzną, z którym widziała wspólną przyszłość, to co prawda poznała drugiego - lecz wtedy jej marzenia o dzieciach spaliły na panewce. A chcąc mieć chociaż męża, zrezygnowała z bliskości swojej własnej rodziny, więc przeprowadziła się z nim, może nie na koniec kraju, ale jednak był to kawałek. Gdyby miała dziesięć lat mniej na karku, można by powiedzieć, że to błędy młodości. Przy skończonej trzydziestce, to były jedynie błędy.
Na nowo odnajdywała się w Lorne Bay, każdy ma chyba taki moment w życiu, gdzie wszystko to, co do tej pory się działo, niezależnie od tego, czy jest to pozytywne, czy negatywne, zmienia się i trzeba szukać siebie na nowo. Jeśli wszystko szło dobrze, to na pewno się zepsuło, jeśli szło źle, to mogło się jeszcze bardziej popsuć (gorzej zawsze może być, lepiej w sumie też...), lub poprawić. Życie nie lubi stałości. Jednak każdy z dorosłych ma swoje problemy, tutaj wachlarz był już niesamowicie szeroki. I choć ciężko było poznać nowe osoby, zaprzyjaźnić się, tak były takie momenty w życiu, jak na przykład spacery w parku, siedzenie na ławeczce na placu zabaw, nadawało się. Molly niesamowicie cieszyła się, że wśród tego środowiska znajdowała sprzymierzeńców, z którymi mogła zamienić parę zdań! Z ludźmi, których mijała z psami też już rozpoznawała, ale tylko z Milani zapoznała się na tyle, aby umawiać się na wspólne spacery. Może wynikło to z tego, że jak zainteresowany Ragnar wsunął głowę do wózka, aby powąchać Sally, to Adams prawie spanikowała, że ten zje dziewczynkę bez gryzienia! Na szczęście tak się nie stało... Nawet jak potem został pociągnięty za ucho. Przez przypadek oczywiście!
-To wiem, jestem z Lorne Bay-zaśmiała się. Jej pytanie było totalnie skierowane na Tingaree. Wiedziała, jak to wyglądało w innych dzielnicach, co robiła jej mama, siostra czy inni. Jednak ani ona, ani Graham nie mieszkali wcześniej w tej dzielnicy, która rządziła się swoimi prawami i choćby zamontowanie jednego pająka na drzwiach może spotkać się z potępieniem i rzuceniem kilku klątw jako miły dodatek. Więc lepiej się zapytać! -Pamiętam z dzieciństwa, a to było dawno, dawno temu...-imprezy, czy chodzenie po domach z cukierkami to było jedno, dla każdego coś miłego, w zależności od wieku. Sally była jeszcze na to za mała, ale Molly lubiła takie głupoty - w końcu zajmowała się dekorowaniem mieszkań, domów czy innych pomieszczeń (bo sklepy też miała w swoim portfolio), więc wieszanie sztucznej pajęczyny na pewno byłoby czymś, co chętnie by zrobiła. W sumie każdy powód, aby wyciągnąć swoją różową wiertarkę był dobry! -Nie chciałabym się jednak wyłamywać i być jedyną osobą, która przystroi dom na osiedlu...-powiedziała, tym razem już konkretniej mówiąc co ma na myśli. W Brisbane, gdzie spędziła ostatnie kilka świąt, w tym też Halloween, była mistrzynią dekoracji i zawsze miała tysiące cukierków gotowych na małych imprezowiczów. Choć Molly to lubiła, nie była pewna, czy chce utrzymywać te tradycje, skoro tutaj zaczynała z wszystkim totalnie od zera.

milani fairweather
agentka nieruchomości — Axford Real Estate Agency
27 yo — 162 cm
Awatar użytkownika
about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky,
and as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
Wciąż uważała, że jest za młoda na własną rodzinę, choć przecież koleżanki będące w jej wieku wychodziły za mąż i rodziły dzieci już od dobrych kilku lat. Wychodziła jednak z założenia, że każda kobieta dorasta do tego w swoim czasie i na nią ten czas przyjdzie po prostu później. A może w ogóle? Tak też się mogło wydarzyć, ale na razie o tym nie myślała i nie zamierzała się z tego powodu stresować. Co będzie, to będzie — z takiego właśnie założenia wychodziła. Oczywiście inne zdanie miała jej matka, ale zbywała ją jedynie machnięciem ręki, mówiąc, żeby swoje nadzieje przełożyła na inne swoje dziecko, najlepiej na Milo, który chyba jako jedyny był teraz w szczęśliwym związku. Mercury przecież niedawno rozstał się z dziewczyną, dlatego też wrócił do Lorne Bay, a Morrigan… Z Morrigan dawno nie rozmawiała, więc w sumie nie była pewna, co u niej słychać i co się ostatnio u niej dzieje.
Na ten moment jej największym obowiązkiem był pies. To był w tej chwili szczyt jej możliwości, choć najwyraźniej wcale tak dobrze sobie z nim nie radziła, jak myślała, bo ostatnio usłyszała od Milo, że pies nie potrafi się zachować i powinna pójść z nim do behawiorysty. Oczywiście uważała, że przesadza, bo wcale aż tak źle z nim nie jest, w końcu na nikogo obcego się nie rzuca, ale najwidoczniej brak pełnego posłuszeństwa było dla jej brata niedopuszczalne. Cóż, jej to wcale nie przeszkadzało. Szczególnie że jeszcze nie miała z Ragnarem żadnej sytuacji, w której mogłoby dojść do jakiegoś nieprzyjemnego wydarzenia, a wręcz przeciwnie — miała wrażenie, że piee doskonale wiedział, kiedy powinien być delikatny, a kiedy mógł pozwolić sobie na coś więcej. Wystarczyło spojrzeć na to, jak zachowywał się wobec dzieci, szczególnie wobec leżącej aktualnie w wózku dziewczynki.
No tak, racja. Z drugiej strony trochę się pozmieniało przez te kilka lat, chociażby jest w mieście więcej imprez. Więcej osób przystraja domy, więcej chodzi po domach po cukierki. Chociaż w Tingaree akurat chyba najmniej ludzi świętuje, więc jeśli udekorujesz swój dom, to będziesz jedną z niewielu — przyznała, bo nie widziała nigdy tutaj zbyt wielu domów, które byłyby przystrojone na Halloween. — Co prawda w tym roku ma być tu organizowane ognisko z tej okazji, ale był to chyba pomysł jakiejś bandy dzieciaków, który nie spodobał się większości mieszkańców osiedla. Niemniej miasto wydało zgodę, więc szykuje się impreza — dodała po chwili, gdy przypomniała sobie o słowach koleżanki, od której dowiedziała się o tym przedsięwzięciu. Była to jakaś odmiana, bo Tingaree zwykle było cichym i spokojnym osiedlem, choć była przekonana, że ognisko będzie miało miejsce z dala od domów, aby nikomu nie przeszkadzać. Mimo to dla wielu mieszkańców ziemie te byli niemalże święte, więc nic dziwnego, że nie byli zadowoleni z organizowania imprezy dla bandy młodzików, która zapewne nie będzie potrafiła się zachować. Sama nie była jeszcze pewna, czy się na tym ognisku pojawi, ale, mówiąc szczerze, była cholernie ciekawa, co z tego wyjdzie.
W międzyczasie dopiła resztkę swojej kawy, po czym pusty, papierowy kubeczek wyrzuciła do najbliższego kosza na śmieci. Przy okazji podniosła też jakąś leżącą na ziemi gałąź, aby rzucić ją Ragnarowi, który zaczynał nudzić się tym spokojnym, powolnym spacerem. Jak na dużego psa przystało, lubił i potrzebował ruchu, którego starała mu się codziennie dużo dawać. Dzisiaj jednak ten dłuższy, wyczerpujący go spacer wciąż był jeszcze przed nimi.
Myślę, że możesz udekorować. Nikt nic nie powie ani nie zrobi, gdyby jakimś cudem była jedyna z domem przystrojonym na Halloween, ale wydaje mi się, że ktoś na pewno jeszcze postanowi udekorować swoje cztery kąty — odezwała się po chwili, posyłając Molly lekki uśmiech. Nie była przyzwyczajona do spacerów z drugą osobą, zwykle była tylko ona i Ragnar, ale była to miła odmiana. Dlatego właśnie nie był to ich pierwszy wspólny spacer i zapewne nie ostatni. — Jeśli to lubisz, to po co się powstrzymywać? Nie przejmuj się tym, co ludzie pomyślą, szczególnie że większość pewnie nie będzie miała nic przeciwko. Tylko pojedyncze osoby mogą krzywo patrzeć, ale szczerze? I tak będą, nieważne, co zrobisz, bo to ten typ tak ma — westchnęła, pijąc oczywiście do tej grupki starych, zgorzkniałych mieszkańców osiedla, którzy czasami nie rozumieli, że świat się zmienia i nie zawsze będzie tak samo.
ODPOWIEDZ