audrie -> menna

Przyjaźń. Przyjaźń była czymś pięknym w życiu. Czymś, czego nie dało się tak zwyczajnie zastąpić. Na przykład taka Audrene śmiało mogłaby się tytułować osobą towarzyską - daleko jej było do samotników, którzy najlepiej czuli się we własnych czterech kątach. Nie, to w ogóle nie była jej bajka! Ona uwielbiała zwiedzać, odkrywać nowe miejsca i nie w pojedynkę, a z kimś. I całkiem niedawno miała jedyną w swoim rodzaju okazję, by taką wyprawę zaliczyć ze swoim najlepszym kumplem, Fineaszek. Co prawda ledwo uszli z życiem - zdaniem Barlowe ten wściekły wombat był gotów ich wysłać na drugi świat!! - ale nadal to była interesująca przygoda, którą planowała podzielić się z Menną, swoją ulubioną i zakatarzoną przyjaciółką. Blondynka po cichu liczyła, że dzięki usłyszeniu tej zabawnej anegdotki chora koleżanka poczuje się lepiej albo przynajmniej poprawi jej się nastrój. Sama najchętniej złożyłaby jej wizytę, ale rodziców miała już nie pierwszej młodości i nie chciała ich przypadkiem pozarażać. Dlatego popołudniu - zaraz po powrocie z pracy i przyrządzeniu szybkiego obiadu - wygodnie rozłożyła się na łóżku i wybrala numer Menny z listy kontaktów. Spokojnie czekała, aż ciemnowłosa odbierze, oglądając swój jakże fascynujący biały sufit. Pierwszy sygnał. Drugi sygnał. Trzeci sygnał. No chyba nie umarła...? - Wreszcie! Już myślałam, że się nie doczekam - rzuciła z ulgą na przywitanie, gdy Menna w końcu odebrała. - Nie uwierzysz, co mi się ostatnio przytrafiło. Jak stoisz, to lepiej usiądź - poprosiła z typowym dla siebie podekscytowaniem, mimochodem wargi przy tym rozciągając w szerokim uśmiechu. Niczego tak nie lubiła, jak dzielić się z ludźmi swoimi przeżyciami - cóż, nie bez powodu prowadziła swoją audycję w radiu! Tam też miała przyjemność opowiadania historii z własnego życia, choć były na ogół mniej wesołe niż ta, którą właśnie planowała opowiedzieć Mennie. Jakby nie patrzeć, tamte głównie dotyczyły jej nieudanego życia uczuciowego i licznych porażek na tym polu... A taka przegrana walka z wombatem koło tego to był pikuś!

menna al khansa