gimnastyczka artystyczna — reprezentująca Australię
22 yo — 163 cm
Awatar użytkownika
about
Rzuciła Remigiusa, wierząc, że przez nią był nieszczęśliwy i jednocześnie odebrała sobie jedyny powód do szczęścia.
1.

Nigdy nie miała wielu przyjaciół… ani nawet znajomych… czy chociażby tych osób, które wiedzą o tobie coś więcej, niż to jak masz na imię. Po prostu w jej życiu brakowało ludzi, a garstka tych, którzy się liczyli, stanowiła głównie jej rodzinę. Były jednak wyjątki… takie, jak na przykład Margot, która już nie żyła. Po jej śmierci Lisa na pewien czas odcięła się od świata jeszcze bardziej, niż wcześniej, tylko pogarszając swoje i tak kulejące już relacje z otoczeniem. Na całe szczęście nie obudowała się murem przed każdym, a od jakiegoś czasu, gdy jej życie było względnie stabilne, sama zauważała, że nie przetrwa bez innych. Oczywiście nie oznaczało to, że zamierzała szukać sobie na siłę przyjaciół, jej introwertyzm jej na to nie pozwalał, ale chciała pielęgnować te relacje, które posiadała, przede wszystkim tą z Tilly. Prawdę mówiąc zaskoczyło ją, gdy zobaczyła nieodebrane połączenia od dziewczyny na swoim telefonie, ale też pewnego rodzaju dumą napawał ją moment, w którym mogła oznajmić, że musi oddzwonić do przyjaciółki. Bo nawet takie osobliwe introwertyczki, jak ona, mają przyjaciółki. No… jedną, ale to nieistotne. Wybrała odpowiedni numer, jak zawsze czując lekki, absurdalny stres, gdy miała wykonać połączenie telefoniczne i oczekiwała na odebranie.
- Hej, tu Lisa - zaczęła nieśmiało, początki rozmów zawsze były najgorsze, nigdy nie wiedziała, co powiedzieć, ale na całe szczęście nie musiała rozmawiać z kimś obcym… gdyby tak było, najpewniej by nie zadzwoniła, od tego należy zacząć. - Dzwoniłaś do mnie. Coś się stało? - zapytała od razu, w typowy dla siebie sposób już oczekując najgorszych scenariuszy. Jej spaczony, pesymistyczny światopogląd brał nad nią górę, ale póki co wierzyła, że nie daje tego po sobie poznać. Poza tym naprawdę była ciekawa tego, co Tilly chce jej przekazać, więc czując, a raczej licząc na to, że dziewczyna nie zadzwoniła do niej wcześniej przez pomyłkę, wyszła na zewnątrz i usiadła wygodnie gdzieś w ogrodzie, chowając się za jakimiś krzakami przed światem.

Tilly Huntington
lorne bay — lorne bay
21 yo — 166 cm
Awatar użytkownika
about
Córka właścicieli miejscowej stadniny koni, która nie sprostała ich oczekiwaniom, pozwalając wyrzucić się z renomowanej uczelni. Teraz w sekrecie przed nimi ukrywa się w centrum LB, szukając swojego zaginionego przyjaciela, ratując żółwie i oprowadzając turystów po lesie deszczowym.
Nerwowo skubiąc skórki przy paznokciach, z których nieelegancko schodził żółty lakier, wsłuchiwała się raz za razem w głuche sygnały wylewające się z jej telefonu. Pomiędzy pięciokrotnym mruczeniem pod nosem "odbierz", rzucała prędkie spojrzenia w stronę okna, jakby uginającego się pod naporem rozgniewanych kropel deszczu, próbujących wedrzeć się do środka dworca. Czując woń mokrego betonu, mimowolnie wspominać zaczęła poranek, kiedy stojąc przed centrum handlowym w Melbourne, dowiedziała się o zaginięciu Johanna. Na niebie malowała się wtedy tęcza, w jej torebce spoczywała niedojedzona rurka z kremem, którą oddać miała jedynemu przyjacielowi z wielkiego miasta, a nieznany głos w komórce informował ją o czymś niezrozumiałym. Miał wrócić. Zapewniał ją, że odwiedziny Maureene nie zajmą mu dłużej, niż trzy dni - wracać miał przez Shepparton, robiąc dwugodzinną drzemkę w motelu o nazwie Paradise Lakes, skąd zabrać go miał autobus o 8:43 wprost na stację Melbourne Central. Odtwarzała cały ten plan w głowie, jakby za jej sprawą nabyć miał nagle mocy sprawczej i jakby Johann pojawić miał się zaraz tuż przed nią. Ale się nie pojawił.
Głośny, przeszywający huk burzy stawiający na baczność włoski na jej ciele przeteleportował ją z powrotem do teraźniejszości, a wcześniej trzymany telefon spoczywał teraz niezgrabnie na brudnej od błota ziemi. Podnosząc go i wycierając o swój cienki płaszczyk, dostrzegła na zabłoconym jeszcze wyświetlaczu zdjęcie Lisbeth, zaraz nad zieloną i czerwoną słuchawką. - Słucham? - zapytała po niedosłyszanych słowach, nie panując nad śliskim ekranikiem urządzenia, przetrzymywanym przez ramię, który brudził jej wilgotną ziemią policzek. - Ach tak, dzwoniłam. Hej Lisa - poprawiła się, mając nadzieję, że po tonie jej głosu nie da rozpoznać się, jak bardzo jest zdenerwowana. - Nic się nie stało, to znaczy nie do końca... Co robisz? - dopytała prędko, nie dając brunetce zbyt wiele czasu na odniesienie się do pierwszej części zdania.

Lisbeth Westbrook
ambitny krab
zmęczona
gimnastyczka artystyczna — reprezentująca Australię
22 yo — 163 cm
Awatar użytkownika
about
Rzuciła Remigiusa, wierząc, że przez nią był nieszczęśliwy i jednocześnie odebrała sobie jedyny powód do szczęścia.
Nigdy nie była mistrzynią czytania z innych ludzi, ale za to fenomenalnie wychodziło jej przewidywanie najgorszego w każdej możliwej sytuacji. Kiedy więc oddzwaniała do Tilly, w głowie już miała co najmniej dwa miliony scenariuszy, zgodnie z którymi dzieje się coś okropnego. Już czuła ten ścisk w żołądku i tylko czekała, aż w głośniku urządzenia usłyszy znany sobie, dźwięczny głos przyjaciółki. Tylko, że w pierwszej chwili dosłyszała jakieś niezrozumiałe szumy, może wiatr? Może coś większego? Może samochód? Nie chciała pochopnie zgadywać, tym bardziej, że lwią część jej uwagi zajęło to, że blondynka w końcu odebrała.
- Hej - wtrąciła ponownie, nieco skołowana. Po kilku pierwszych słowach wcale nie czuła się spokojniej. Rozejrzała się też dookoła, zapytana o to, co teraz robi. Chciałaby powiedzieć, że coś fajnego, ale niestety... jej życie dzieliło się na treningi i czas poza nimi, w trakcie którego albo się rozciągała, albo akurat coś jadła, albo jak teraz - po prostu siedziała. Żałowała trochę, że nigdy raczej nie zaskoczy nikogo odpowiedzią na podobne pytanie z serii "jestem na szalonej imprezie", czy "tatuuję sobie delfinka na łopatce". Realia z jej życia były po prostu, co by nie powiedzieć nudne. - Siedzę - odpowiedziała więc zgodnie z prawdą. - No wiesz, nic szczególnego, relaksuję się, o - tak, to bez wątpienia brzmiało nieco lepiej, niż zwykłe siedzenie, chociaż w praktyce oznaczało dokładnie to samo. Z resztą Westbrook szczerze wątpiła, że Tilly dzwoni tylko po to, by dowiedzieć się, co Lis porabia. - No, ale jak to nie do końca? Martwię się - przyznała zgodnie z prawdą, a pod naporem tych słów podniosła się z ziemi i przeszła dwa kroki z aparatem przy uchu. - Gdzie ty właściwie jesteś? Słychać się jakoś tak kiepsko - dodała marszcząc brwi. Już powoli kiełkowała w niej myśl, że coś rzeczywiście jest na rzeczy, że Lisbeth będzie musiała zadziałać, pomóc, a co za tym idzie, zaczęła się niespokojnie rozglądać, jakby co najmniej blondynka miała wyskoczyć zaraz zza jakiegoś drzewa i powiedzieć jej, że muszą gdzieś zakopać jakieś zwłoki. Owszem, Lis dalece dramatyzowała, ale miała do tego skłonności od dziecka.

Tilly Huntington
lorne bay — lorne bay
21 yo — 166 cm
Awatar użytkownika
about
Córka właścicieli miejscowej stadniny koni, która nie sprostała ich oczekiwaniom, pozwalając wyrzucić się z renomowanej uczelni. Teraz w sekrecie przed nimi ukrywa się w centrum LB, szukając swojego zaginionego przyjaciela, ratując żółwie i oprowadzając turystów po lesie deszczowym.
Dłonie wciąż ociekające błotem wytarła ślamazarnie o swoje ubranie i chwyciła pewniej za komórkę, która zalana deszczem ledwo przekazywała jej słowa Lisbeth. - Ach, to... To dobrze, że odpoczywasz - stwierdziła, tym razem nie potrafiąc już zapanować nad niespokojnym tonem głosu. Życie przyjaciółki zawsze ją interesowało - nawet jeśli ta, tak jak powiedziała, nie robiła nic szczególnego. Mogłaby pociągnąć ten temat, dopytać o to, gdzie dokładnie siedzi, na czym skupia wzrok i czy czynność ta przynosi jej prawdziwy spokój i wyciszenie, czy może zaczyna już ją nużyć. Przy ostatniej opcji zaproponowałaby jej pewnie wspólne oglądanie filmu przez kamerkę, czytanie książki lub po prostu długą rozmowę o niczym, zasugerowałaby jej milion możliwości, które byłyby choć chwilowym rozwiązaniem na nudę, ale dzisiaj nie potrafiła się na niczym skupić. - O mnie się martwisz? Daj spokój, kochanie, umiem o siebie zadbać - zapewniła ciepło, uśmiechając się lekko do samej siebie. Słowa Lis wiele dla niej znaczyły. - Och, to pewnie przez tę okropną burzę - odparła, nawiązując do słabego sygnału, a przez jej ciało przeszły dreszcze. Naprawdę nie lubiła takiej pogody. - Jestem na dworcu, dopiero co wysiadłam z pociągu - powiadomiła ją w końcu, nie skrywając dłużej prawdy. - Dworcu w Cairns - doprecyzowała, bo to była to przecież dość istotna informacja i przegryzła dolną wargę. - Zastanawiałam się... Czy mogłabym się u ciebie na trochę zatrzymać. Oczywiście możesz odmówić.

Lisbeth Westbrook
ambitny krab
zmęczona
gimnastyczka artystyczna — reprezentująca Australię
22 yo — 163 cm
Awatar użytkownika
about
Rzuciła Remigiusa, wierząc, że przez nią był nieszczęśliwy i jednocześnie odebrała sobie jedyny powód do szczęścia.
Odetchnęła nieco głębiej, by zapanować naj pierwszymi objawami paniki. Często ta jej dotykała w sytuacjach, które tego nie wymagały i liczyła, że tym razem jest taka samo. Zawieszając wzrok gdzieś w przestrzeni, nie skupiając się do końca na tym, co na słowach jakie usłyszała, a bardziej na sposobie, w jaki mówiła jej przyjaciółka. Lubiła głos Huntington, miał naprawdę przyjemne brzmienie, ale teraz było w nim coś, co tylko wzmagało w Lisbeth uczucie paniki.
- Wiem, że umiesz, ale czułabym się spokojniej, gdybyś była teraz obok - pozwoliła sobie na tą szczerość, mimowolnie czując, że jej policzki niezależnie od stresującej sytuacji robią się delikatnie czerwone. Nie była mistrzynią takich wyznań, twarzą w twarz praktycznie nie umiała ich z siebie wyrzucić, ale mimo wszystko przez telefon było łatwiej pozwolić sobie na niepohamowaną szczerość. Czekała w ciszy, aż Tilly powie jej wszystko, co powinna wiedzieć, nie chcąc wchodzić przyjaciółce w słowo, ale trzeba przyznać, że na wspomnienie o Cairns na moment skamieniała. Tego akurat się nie spodziewała.
- W Cairns? Naszym Cairns? - to było głupie pytanie, ale te opuściło jej usta samoistnie. Nie czekała jednak na odpowiedź. - Wróciłaś? - bo musiała zadać kolejne głupie pytanie. Postanowiła kolejną swoją wypowiedź chociaż chwilę przemyśleć, bo przecież blondynka sama zapytała ją o dość istotną sprawę, która dla samej Lisy była dość oczywista. - W życiu bym nie odmówiła - zapewniła ją bez wahania. W prawdzie była introwertyczką, ale akurat przy Huntington zawsze czuła się swobodnie. - Nie chcesz wracać do rodziców - to nie było pytanie. Przystanęła na moment, sama któregoś dnia postanowiła od swoich uciec, bo tak było jej łatwiej. Póki co nie wiedziała co dokładnie kieruję Tilly, ale jeśli potrzebowała miejsca do ucieczki, Lisa była gotowa jej je zapewnić. - W ogóle... może po ciebie przyjadę? - mogłaby z miejsca pożyczyć samochód i do godziny być w Cairns.

Tilly Huntington
lorne bay — lorne bay
21 yo — 166 cm
Awatar użytkownika
about
Córka właścicieli miejscowej stadniny koni, która nie sprostała ich oczekiwaniom, pozwalając wyrzucić się z renomowanej uczelni. Teraz w sekrecie przed nimi ukrywa się w centrum LB, szukając swojego zaginionego przyjaciela, ratując żółwie i oprowadzając turystów po lesie deszczowym.
Nie chciała wywoływać w niej takich emocji, naprawdę. Nie lubiła widzieć Lisbeth zmartwionej, a tym bardziej odpowiadać za źródło tychże zmartwień. Nie mogła jednak postąpić inaczej w obecnej sytuacji - miała wrażenie, że brunetka była jej jedynym ratunkiem. - Ja też wolałabym być teraz obok - podzieliła jej zdanie ochoczo i uśmiechnęła słabo do samej siebie. Wizja bycia teraz przy niej naprawdę była przez Tilly upragniona; miała wrażenie, że obecnie było to jej największym marzeniem, ale... No właśnie, ale. Ale była na przemoczonym peronie, godzinę drogi od Lorne Bay i nic nie mogło sprawić, by jej życzenie samoistnie się spełniło. To wyznanie przyjaciółki, tak swoją drogą, lekko ją zdziwiło - wiedziała przecież, że Lis nie należała do szalenie wylewnych w tym temacie osób, więc doceniła wyjawione słowa dziesięć razy mocniej. - No... Taak - potwierdziła chwiejnie, a otwarte akurat drzwi dworca przyozdobiły jej ciało kropelkami deszczu i dreszczami. - Chociaż... To nie do końca jest powrót? Bardziej chyba... odwiedziny? Tak, odwiedziny są odpowiedniejszym słowem, tak myślę... - wymamrotała bez ładu i składu, trzęsąc się z zimna. Dość to zabawne, prawda? Trząść się z zimna w Australii.
Na zapewnienie, że nie odmówiłaby jej nigdy, Tilly odetchnęła z ulgą i ponownie się uśmiechnęła. Żałowała tylko, że Lis nie mogła zobaczyć jej twarzy, która bardziej od słów oddawała dzisiaj jej myśli. - Właśnie. A nawet nie mogę - dopowiedziała, podkreślając dwa ostatnie wyrazy. - Wszystko ci zaraz opowiem, tylko... - dodała błyskawicznie, ale ostatecznie przerwała, rozglądając się po raz kolejny po tym paskudnym miejscu, które wypełnił huk zza chmur. - Nieee, nie przyjeżdżaj, naprawdę. Zaraz będzie mój autobus, ale... Możesz się ze mną nie rozłączać? Muszę zająć czymś myśli, żeby tylko nie dopuszczać do siebie tej okropnej burzy - poprosiła, w początkowej części zdania machając przecząco dłonią, choć brunetka nie mogła przecież tego dostrzec.

Lisbeth Westbrook
ambitny krab
zmęczona
gimnastyczka artystyczna — reprezentująca Australię
22 yo — 163 cm
Awatar użytkownika
about
Rzuciła Remigiusa, wierząc, że przez nią był nieszczęśliwy i jednocześnie odebrała sobie jedyny powód do szczęścia.
Dla Lisbeth było to normalne, że martwi się na zapas, stresuje wszystkim, a kiedy jeszcze coś złego mogło dotyczyć tą garstkę osób, które zaliczała do grona swoich bliskich, to już w ogóle odchodziła od zmysłów. Niezależnie od tego, jak Tilly poprowadziłaby rozmowę, Westbrook więc i tak znalazłaby sobie powody, aby się zamartwiać. Uśmiechnęła się delikatnie, chociaż niepewnie, bo jednak cieszyło ją to, że Huntington podziela jej podejście, ale z drugiej strony dobijało, że nie mogą tych chęci tak po prostu zrealizować.
- Odwiedziny - powtórzyła najpewniej niepotrzebnie, jakby sama chciała się z tym słowem oswoić, zrozumieć jego naturę. - Czyli nie zostaniesz zbyt długo? - nie chciała przesadzać z zabarwieniem emocjonalnym przy tych słowach, ale nie dało się ukryć, że byłoby jej dobrze, gdyby miała na miejscu kogoś, kogo mogła nazwać przyjaciółką, a kto nie był w jakiś sposób połączony ani z jej pracą, ani z rodziną. - Nie możesz? - nie czuła się najlepiej z tym maglowaniem Tilly i zadawaniem jej ogromu pytań, ale z drugiej strony nie mogła się powstrzymać, bo naprawdę chciała zrozumieć co dokładnie u blondynki się dzieje. Zrozumiała jednak, że powinna chwilę poczekać i głupio pokiwała głową, mimo, że rozmawiały przez telefon. - Jasne, nie rozłączę się. Nie wiem, gdzie dokładnie przyjeżdża ten autobus, ale mogę pożyczyć naprawdę samochód i podjechać chociażby na przystanek - zapewniła, bo chyba chciała zrobić cokolwiek, a teraz czuła się taka bezsilna. Remy nigdy nie miał problemu z pożyczeniem jej jednego ze swoich aut, o ile to nie było to, na punkcie którego aktualnie miał obsesję. No, a jeśli dla kogoś chciałaby coś od kogoś pożyczać, to właśnie Tilly była jedną z takich osób. - Wszystko będzie dobrze, niebawem tutaj będziesz - dodała po chwili i sama nie wiedziała, czy tymi słowami próbuje uspokoić samą siebie, czy może jednak przyjaciółkę. Słyszała przecież, że ta jest w kiepskim stanie i już wmawiała sobie, że ktoś bardziej rezolutny, niż Lisa, od razu znalazłby jakiś wspaniały plan na to, jak się tam znaleźć w kilka chwil i być przy niej, gdy tego potrzebuje. No, ale Lisa była tylko sobą... więc co najwyżej mogła trzymać telefon przy uchu i wierzyć, że chociaż w ten sposób jakoś pomoże.

Tilly Huntington
lorne bay — lorne bay
21 yo — 166 cm
Awatar użytkownika
about
Córka właścicieli miejscowej stadniny koni, która nie sprostała ich oczekiwaniom, pozwalając wyrzucić się z renomowanej uczelni. Teraz w sekrecie przed nimi ukrywa się w centrum LB, szukając swojego zaginionego przyjaciela, ratując żółwie i oprowadzając turystów po lesie deszczowym.
Żeby była jasność - Matilda nie chciała wyjeżdżać z Lorne Bay. Ani teraz; podczas tego niespodziewanego powrotu, który uparcie nazywała "tylko odwiedzinami", ani trzy lata temu, zaraz po skończeniu szkoły. Nie wyjawiła nigdy Lisie (nie chciała jej martwić), jak bardzo za nią tęskni i jak szalenie nienawidzi Melbourne wypełnionego po brzegi tylko jej nieobecnością. Mogło to się wydawać niedorzeczne, a nawet melodramatyczne, ale taka była prawda - dla Tilly ważniejszą wartością od dobrej pracy i przyszłości, była przyjaźń. I to przede wszystkim z brunetką, której potrzebowała w dokładnie tym samym stopniu, co ona jej. Problem leżał jednak w tym, że Matilda nie mogła decydować o swoim życiu. Do wyjazdu na studia pchnęli ją rodzice, a do ponownego opuszczenia granic Przylądka Koali zmuszał ją Johann. On był teraz jej priorytetem i to wcale nie dlatego, że był od Lisbeth ważniejszy - blondynka po prostu czuła się winna jego zaginięcia i odnosiła wrażenie, że tylko jej jednej na całym okrutnym świecie zależy na odnalezieniu go. Bo gdyby to o nią chodziło, chciałaby przecież, żeby ktoś jej szukał. - Nie wiem w sumie, chyba nie... Chyba jeszcze nie teraz - powiedziała powoli, ostrożnie, jakby była w posiadaniu szalenie niebezpiecznych słów, na które musiała uważać. Skąd jednak miała wiedzieć, czy trop po Johannie, jaki ją tu przywiał, okaże się użyteczny? Wszystko było teraz jedną wielką niewiadomą. - Do centrum, więc teoretycznie niedaleko, ale... - no właśnie, ale. Lało przecież jak z cebra. Sama propozycja brunetki była jednak dla dziewczyny pocieszająca - ta świadomość, że komuś zależało na niej na tyle, by samemu wpakowywać się przez nią w jakieś komplikacje. - Dziękuję, Lisa, jesteś najlepsza - wyznała jeszcze, głosem przepełnionym czułością i niepewnie podążyła w kierunku drzwi prowadzących na przystanek, na który za moment miał podjechać autobus. Wściekły wiatr rozmierzwił jej włosy, które w akcie desperacji poukrywały się w jej oczach, buzi, a nawet nosie, co Tilly skwitowała cichym przekleństwem, a potem kichnęła. - Można by pomyśleć, że świat się kończy - skwitowała obecną sytuację pogodową, zaraz po pokrzepiających słowach brunetki. Chciała jej wierzyć, naprawdę - ciężko jednak było to uczynić przy takiej wichurze. - Wchodzę - powiadomiła ją, gdy sporych rozmiarów pojazd zaparkował tuż przed nią. Zamilkła na krótką chwilę, podczas której kupiła u kierowcy bilet, telefon podtrzymując przy uchu za pomocą napiętego barku, a potem wgramoliła się na nieco podziurawiony fotel na samym końcu transportu. - Dobrze, usiadłam. Opowiedz mi o czymś miłym. Nie możesz się już pewnie doczekać igrzysk, co? - zapytała, rozpinając bluzę, w której zaczęła się gotować, gdy rozżarzone powietrze klimatyzacji napotkało na jej skórę. Poczuła na gołych rękach zimne kropelki wody sączące się z jej przemoczonych włosów, przez co dostała gęsiej skórki.

Lisbeth Westbrook
ambitny krab
zmęczona
gimnastyczka artystyczna — reprezentująca Australię
22 yo — 163 cm
Awatar użytkownika
about
Rzuciła Remigiusa, wierząc, że przez nią był nieszczęśliwy i jednocześnie odebrała sobie jedyny powód do szczęścia.
O tym, jak to jest studiować, Lisbeth wiedziała niewiele. Nigdy własnej przyszłości nie wiązała z żadną uczelnią, chociaż może nie świadczyło to o niej zbyt dobrze, zważywszy na to, ile osób z jej rodziny zdobyło wyższe - i w dużej mierze medyczne - wykształcenie. Od niej nikt jednak nie wymagał, by zmieniała swoje plany, pozwalano jej na to, by żyła jedynie sportem, co mogło mieć swoje plusy, ale miało też wiele minusów, w postaci chociażby tego, że w wielu kwestiach była po prostu społecznie nieprzyswojona. Miała dwadzieścia jeden lat i tak naprawdę mało czego doświadczyła w swoim życiu, przy Remigiusie nieco się to zmieniło, zaczęła się bardziej otwierać, ale wciąż ludzi, którzy wiedzieli o niej coś więcej poza tym jak się nazywa i czym zajmuje, była niewielka garstka. Nie umiałaby więc do końca wyobrazić sobie, jak to jest, gdy ktoś narzuca ci, co masz zrobić ze swoim życiem, gdy jednego dnia cieszysz się tym co masz, a drugiego musisz spakować i walczyć o nieswoje marzenia, ale mimo tych problemów ze znalezieniem się w cudzej skórze, była gotowa zawsze Tilly wspierać. Nieporadnie, bo nieporadnie - inaczej niestety nie potrafiła, ale przy tym z całego serca.
- Szkoda - mruknęła tylko cichutko, zwieszając nieco głowę. Nie byłaby w stanie nabawiać do niczego przyjaciółki, nigdy nie chciała być kolejną osobą, która próbuje nagiąć ją do swojej woli. Uśmiechnęła się, gdy została nazwana najlepszą, chociaż szczerze wątpiła, że zasługuje na te miano. - Nie mogłabym pozwolić, żebyś chodziła w takiej ulewie. To znaczy - spojrzała na niebo marszcząc brwi. - U nas jeszcze nie pada, ale już wiszą takie chmury, że to pewnie kwestia kilku minut - poinformowała ją z cichym westchnięciem. Z resztą nawet jakby nie padało, wykorzystałaby szansę na podwiezienie Tilly, bo zwyczajnie chciała się z nią zobaczyć. Odczekała też kilka chwil, gdy blondynka kupowała bilet, ciesząc się, że jest już w bezpiecznym autokarze i nie marznie na deszczu. - W sumie mocno się nimi stresuję, trenerzy mają strasznie wysokie wymagania - uśmiechnęła się kwaśno, mając nadzieję, że ta wypowiedź nie zabrzmi zbyt dramatycznie. Prawda była jednak taka, że jeśli coś w ostatnich tygodniach dobrze poznała, to właśnie smak stresu, nie, żeby wcześniej był jej obcy. Schudła nieco, może nawet bardziej niż nieco, ale przecież to nie było dobrym tematem do rozmowy, więc zaczęła szukać czegoś, co faktycznie poprawiłoby Huntington humor. - Ale może tym razem uda mi się zobaczyć coś fajnego w Tokio. Kupię ci jakąś fajną pamiątkę, tylko musisz mi powiedzieć co byś chciała - zaproponowała, całkiem zadowolona z tego pomysłu. - Biorę niewiele bagażu, więc ogranicza ciebie tylko wyobraźnia - spróbowała zażartować, przyozdabiając te słowa chichotem, ale jak zawsze w takich momentach poczuła się raczej niezręcznie, jakby sięgała po zagranie, które powinno pozostać poza jej zasięgiem. Miała wrażenie, że jej śmiech brzmi raczej jak jakiś rechot, który lepiej byłoby sobie darować.

Tilly Huntington
lorne bay — lorne bay
21 yo — 166 cm
Awatar użytkownika
about
Córka właścicieli miejscowej stadniny koni, która nie sprostała ich oczekiwaniom, pozwalając wyrzucić się z renomowanej uczelni. Teraz w sekrecie przed nimi ukrywa się w centrum LB, szukając swojego zaginionego przyjaciela, ratując żółwie i oprowadzając turystów po lesie deszczowym.
Nawet jeśli Lisa powiedziałaby ostro "siedź na dupie, Tilly i ani mi się waż ruszać się stąd choćby na milimetr", a mówiąc "stąd" na myśli miałaby Lorne Bay, blondynka odebrałaby cały rozkaz w całkiem odmienny sposób, niż te, które słyszała dotychczas z ust innych. Głównie dlatego, że z głosu przyjaciółki dosadnie biła wyłącznie szczera troska, nienasączona przy tym egoizmem. O swoich rodzicach, a także innych znajomych, nie mogła powiedzieć tego samego. Nie było jednak sensu rozważać tejże ewentualności, bo Westbrook nigdy nie zdecydowałaby się na podobną stanowczość, prawda? Nie tylko ze względu na ich przyjaźń, ale chyba też dlatego, że Lis rzadko mówiła cokolwiek z taką zaciekłością i uparciem. - To lepiej wejdź już do środka - zarekomendowała, pchana własnymi, nieprzyjemnymi doświadczeniami z tymi chmurami. - Jeśli się jednak nie rozpada, to nie musisz przyjeżdżać - uprzedziła, bo naprawdę nie chciała, by Lis niepotrzebnie się po nią fatygowała. Matilda nie była przecież niedołężna - potrafiła o własnych siłach przejść te kilkanaście metrów dzielących przystanek autobusowy w Opal Moonlane od mieszkania brunetki. Jeśli byłaby ładna pogoda, oczywiście, bo gdyby miała iść w burzy... Cóż, chyba nie wysiadłaby z autobusu, tylko jeździła tak w tę i we w tę jak totalna sierota.
- No tak, to oczywiste w sumie, że takim istotnym zawodom sportowym przede wszystkim towarzyszy stres... Ale no wiesz, pomyśl sobie w takich chwilach, dlaczego w ogóle to robisz. Bo chyba lubisz mieć świadomość, że tyle osób podziwia każdy twój ruch, że tyle serc w tym jednym momencie bije tylko dla ciebie i że nawet nieznane ci osoby popłaczą się ze szczęścia, kiedy dostaniesz dużo punktów, co? - zapytała, wyobrażając sobie całe to widowisko w głowie. Jej samej towarzyszyłaby spora ekscytacja z tych trzech powodów, mimo że żałosnych wygibasów Tilly akurat nikt nie chciałby oglądać, jako że nie miały nic wspólnego z gracją, którą z kolei Lis pielęgnowała. - Hmm, co ja bym chciała z Tokio... - zaczęła zastanawiać się na głos, stukając palcem o brodę. - Ukradnij dla mnie sakurę. Zmieści się do walizki, skoro bierzesz mało bagażu, prawda? - zaśmiała się, a obraz Lisy dźwigającej ogromne drzewo na lotnisku, które ubrudziłoby nieskazitelnie białą podłogę ziemią i przyozdobiło twarze obsługi grymasem niezadowolenia, już zarysował się w jej wyobraźni. - Możesz się dla mnie przepłynąć pod tymi drzewami. I robić z tego fotorelację. I koniecznie zajrzyj do muzeum Ghibli! Do DisneySea w sumie też możesz, jeśli starczy ci czasu - wymówiła serię życzeń. Najbardziej ze wszystkich możliwości pragnęła wybrać się w tę podróż razem z Lisbeth, ale skoro nie mogła, to równie dobrą opcją była dla niej po prostu dobra zabawa przyjaciółki. A co do dźwięku jej głosu, kiedy się śmiała - tego, jak drgał przy najniższych tonach... Kochała go z całego serca, okej? Gdyby to od niej zależało, chciałaby śmiech ten słyszeć do końca życia nieustannie.

Lisbeth Westbrook
ambitny krab
zmęczona
gimnastyczka artystyczna — reprezentująca Australię
22 yo — 163 cm
Awatar użytkownika
about
Rzuciła Remigiusa, wierząc, że przez nią był nieszczęśliwy i jednocześnie odebrała sobie jedyny powód do szczęścia.
Patrzyła jeszcze przez jakiś czas na niebo, jakby miała z niego wyczytać dokładne warunki atmosferyczne.
- Zaraz wejdę, w sumie tak odruchowo wyszłam na zewnątrz, jak zadzwoniłaś - powiedziała być może zbędnie, ale zgodnie z prawdą. Czuła się niezręcznie, gdy rozmawiała w warunkach, w których ktoś mógł ją słyszeć, a póki co była jeszcze w domu Remigiusa i dobrze, bo dzięki temu mogła od razu pożyczyć od niego samochód. Inna sprawa, że jeśli o nią chodzi, to chciała przyjechać po Tilly niezależnie od pogody. - Nie no, już chyba nawet kropić zaczyna - nie zaczynało, ale... no niestety Lisbeth była w niektórych kwestiach po prostu ułomna. Normalny człowiek powiedziałby po prostu szczerze, że chce przyjechać mimo wszystko i przywitać przyjaciółkę od samego jej wyjścia z autobusu, a Lisa? Lisa była gotowa lać wodę z konewki, żeby mieć pretekst do powitania blondynki.
- Heh, myślę, że gimnastyki artystycznej aż tyle osób nie ogląda... ludzie wolą tenis, czy coś takiego - próbowała być zabawna, chociaż bardzo doceniała słowa przyjaciółki. Nigdy nie lubiła być w centrum uwagi, ale inaczej to właśnie wyglądało, gdy występowała. Wtedy czuła się pewniej, miała odwagę, jakiej brakowało jej we wszystkich innych sferach życia i czuła się ważna, jakby w końcu coś znaczyła. Tylko niestety nie potrafiła mówić o tym tak pięknie, jak Huntington. Poza tym Lisa z miłą chęcią popatrzyłaby na jej wygibasy. - Ale to kochane, że tak to widzisz... prawdę mówiąc lepiej bym tego nie ujęła - uśmiechnęła się nawet pod nosem i w końcu weszła do budynku, bo faktycznie zaczęło kropić na zewnątrz. - Nie podpuszczaj mnie, bo faktycznie spróbuję ją przewieźć - spróbowała też zażartować, ale jak zawsze miała wrażenie, że w jej przypadku bycie dowcipną wypada dość kiepsko. Nie mniej jednak zapamiętała sobie ten żart, wierząc, że może uda jej się jakoś posłużyć się nim w roli inspiracji, gdy będzie szukała czegoś dla przyjaciółki. - Będę ze wszystkiego robić ci zdjęcia - obawiała się, że na zbyt wiele atrakcji kadra jej nie pozwoli, ale na pewno wykorzysta cały czas wolny tak, aby zobaczyć jak najwięcej z wymienionych przez blondynkę miejsc. - Szkoda, że nie mogę ciebie wziąć ze sobą - przyznała zgodnie z prawdą. Tym bardziej, że Remy nie mógł z nią jechać, a przynajmniej w tamtej chwili wszystko na to wskazywało. Z Tilly na pewno dobrze by się bawiła, bo mało było aktualnie osób, przy których czuła się na tyle swobodnie. Z resztą w przeciwieństwie do innych, blondynce nie bała się powierzać swoich sekretów. Na pewno jako jedna z pierwszych dowiedziała się o Remigiusie, a także aktualnie była jedyna osobą, która wiedziała, że pracuje w Shadow. Myśl, że chociaż na trochę będzie miała w Lorne kogoś, kom tak ufa, sprawiał, że robiło jej się ciepło na sercu. - W sumie to dobrze, że jestem u Remy'ego, bo zabiorę stąd drugi klucz do domu, żebyś miała swój - wpadła na to teraz, całkiem zadowolona z tego, że wpadła na ten pomysł. - Powinnam może też kupić ci coś dobrego do zjedzenia, pewnie będziesz głodna, co? - myślała trochę na głos, bo jednak... spontaniczność nie była jej mocną stroną i już zaczynała o wszystkim myśleć, by nie zawalić na żadnym polu.

Tilly Huntington
lorne bay — lorne bay
21 yo — 166 cm
Awatar użytkownika
about
Córka właścicieli miejscowej stadniny koni, która nie sprostała ich oczekiwaniom, pozwalając wyrzucić się z renomowanej uczelni. Teraz w sekrecie przed nimi ukrywa się w centrum LB, szukając swojego zaginionego przyjaciela, ratując żółwie i oprowadzając turystów po lesie deszczowym.
Rozumiała to. Słowa przeznaczone wyłącznie dla uszu Lisbeth nie miały prawa zapodziać się w odmętach obcych przewodów słuchowych, a jednak nic nie mogła poradzić na ich wykradanie. Posiadając tak liczną widownię sklejoną z nieznanych sobie pasażerów i kierowcy autobusu, musiała zacisnąć zęby i poudawać, że wcale nie czuje się prześwietlana przez każdego z osobna. Po zaginięciu Johanna i prędkim stwierdzeniu, że zagadkę tę otacza przedziwny spisek, jej obsesja na punkcie pilnowania prywatności tym bardziej wzrosła. Z jej ust wydobył się głośny lęk, gdy Lis spostrzegła tańczące na zewnątrz krople deszczu - naprawdę miała nadzieję, że Lorne Bay wygra dziś walkę z ciemnymi chmurami. Nie spodziewała się zupełnie, że Westbrook zdecydowała się na małe oszustwo.
- Ja oglądam - skomentowała krótko i poważnie, zaciskając wargi w wąską linię, co było nadzwyczaj głupie, ale wyszło naturalnie. - Więc nie mów mi tylko, że tłum obcych ludzi jest ważniejszy ode mnie - ostrzegła groźnie, gotowa się z nią o to pokłócić. Tak naprawdę to nie, bo pękłoby jej po takiej kłótni serce, ale pozwoliła myśleć przyjaciółce inaczej, żeby wskazać, że dla niej jednej występy Lis zawsze będą najważniejsze. - Przez burzę robię się zawsze jakaś ckliwa - zaśmiała się, nawiązując do swoich wcześniejszych, nieco patetycznych słów, które brunetka skomplementowała. Śmiech ten nie zniknął także przy następnym zdaniu wypowiedzianym przez przyjaciółkę, a przy kolejnym uśmiechnęła się z rozczulenia. - Dobrze, przede wszystkim swojemu uśmiechowi - bo on był dla blondynki najważniejszy. Była też naturalnie bardzo dumna z funkcji powiernika sekretów Lisy, odwdzięczając się tym samym. - O, jesteś u Remy'ego?! Trzeba było mówić, to bym ci głowy nie zawracała, pewnie mieliście już jakieś wspólne plany - nie chciała im przeszkadzać, tylko się domyślając, jak się wszystko prezentuje w poważnym związku, bo... z doświadczenia nic czerpać nie mogła, jako że żadnego nie miała. W sumie Lisa nie powiedziała, że Remy jest tam razem z nią, tylko że jest u niego, ale... I tak wolała się wytłumaczyć, żeby potem mężczyzna nie był na Tilly zły, że ta pokrzyżowała im świadomie plany. - Znaczy... Generalnie to umieram z głodu, a obok mnie jakaś kobieta wyciągnęła kanapkę z szynką i niby nią śmierdzi okrutnie, ale... Tak szczerze Lisa, to ja się zaraz w tę kanapkę wgryzę - wyjawiła ściszonym głosem, byleby tylko bohaterka tejże opowieści jej nie usłyszała. A potem poprawiła się w swoim siedzeniu i rzuciła szybkie spojrzenie na świat mieniący się za autobusowym oknem. - Ale też sobie jak coś poradzę! Wiesz, że ja umiem przygotować coś z niczego i nie grymaszę! - zapewniła, by znowu nie zrzucać na brunetkę kłopotu. Tak naprawdę to marzyła jej się bagietka zapiekana z serem i pomidorami, oblana najlepiej sosem czosnkowym, bo na samą myśl cała się trzęsła, ale chyba wolała tę fantazję pozostawić wyłącznie w swojej głowie. Pozostałą drogę wypełniały rozmowy o niczym i o wszystkim jednocześnie, a potem autobus przemknął tuż obok znaku "Witamy w Lorne Bay", więc Tilly upewniła się, że nic nie wypadło jej z torby, zarzuciła też na siebie skrawek materiału i czując woń mokrego asfaltu rozgrzanego wcześniej do nieprzyzwoitości, opuściła wnętrze konserwy z czterema kołami.

koniec <3

Lisbeth Westbrook
ambitny krab
zmęczona
ODPOWIEDZ