about
Było warto oszaleć dla tych uszytych z pozłacanej waty sekund.
- Bowie, jakie fajne imię, pewnie wszyscy Ci to mówią, co? To od Davida Bowiego? Pewnie tak, musisz mieć super mamę, jeeezu... Oooh, we can be heroes, just for one daaaay...
Patrzę jak jej usta się otwierają i zamykają. W kącikach zbierają się jej kropelki śliny, a na zębach nadmiar cukierkowego, różowego błyszczyku. Cała wygląda jak landrynka i nie wiem czy bardziej mdli mnie od samego widoku, czy od słuchania jej niekończącej się paplaniny. Tak, kurwa, mam na imię Bowie, a moja siostra Ryan, a nasza mama ewidentnie lubi uniwersalne imiona. I Dawida Bowiego.
Część mnie, ta, która po pijaku wyrywa mikrofon obcym ludziom na karaoke, ma ochotę do niej dołączyć w tym cukierkowym obłędzie, ale ta druga, znacznie silniejsza część, ma ochotę ją zajebaćbić. Zwłaszcza przy kolejnej linijce, kiedy zaczyna mylić słowa, a możecie uwierzyć mi na słowo, że znam każde z nich na pamięć. I wcale nie z wyboru.
No zamknij się już, błagam.
- W ogóle to strasznie dziwne, że tak w trakcie roku akademickiego zmieniasz uczelnię. Byłaś na UWA, nie? Tam chyba było super, co? Nie przykro Ci, że się przenosisz, yyy, tutaj?
Nawet ona, mimo, że opowiada o JCCU jak syntetyczna Barbie na esce, wydaje się przez chwilę skonsternowana, a ja mam jeszcze większą ochotę wziąć do ręki coś ciężkiego (na przykład gaśnicę ze ściany) i walnąć ją mocno w głowę. Najlepiej tak mocno żeby straciła przytomność i wreszcie się zamknęła. Wyobrażam sobie jak stąd wychodzę i nie wracam, i w zasadzie mogłabym to zrobić, ale... Obiecałam. Obiecałam, że tym razem się postaram. Więc nie wychodzę. Zostaję i wciąż wyobrażam sobie wszystkie krzywdy jakie mogłabym jej zadać. Czerpię je z głębokiej studni pierdyliarda pomysłów, chociaż wbrew aktualnym przemyśleniom, rzadko oddaję się takim wizjom. Jest mi najzwyczajniej w świecie wszys-tko jed-no. No ale nie teraz. Teraz laska mnie wkurwia. Bo nie powinno mnie tu wcale być. Powinnam dalej siedzieć na UWA. Ale mnie wyrzucili. A tutaj... Tutaj nawet nie powinni mnie przyjąć, ale rodzice się postarali. Współ-pra-co-wa-li. No i kilka kopert poszło w ruch. Ale ona nawet nie zdaje sobie z tego sprawy. Nikt o tym nie wie. Bo jestem tylko "Bowie, od tego piosenkarza".
- Wiesz, możesz z nami usiąść dzisiaj lunchu, poznam Cię z moimi koleżankami - jasne, marzę o tym. - A, podobno piszesz, toooo tutaj jest spis dodatkowych zajęć. Możesz się zapisać na dramatopisarstwo, podobno jest spoko, no i ten prowadzący... Zajebisty jest. A właśnie, zapomniałabym. Tutaj jest plan zajęć dla Ciebie i, eee, dyrektor prosił żebyś po oprowadzaniu do niego przyszła. Pewnie nic takiego, jakieś standardowe procedury. A no i chyba lubisz tańczyć, tak? - to Ci powiedzieli?
Uśmiecham się pierwszy raz, a ona odbiera to za uprzejmość. Potwierdzenie tego, że ma rację.
W pewnym sensie ją ma. Lubię tańczyć, jasne. Ale lubię też chodzić do klubów, tam jest najłatwiejszy zarobek, a dziewczyna musi być niezależna. A może to robię po prostu z nudów.
Przypominam sobie pierwszą lekcję baletu. Za ciasny trykot, niewygodne tutu. Idąc na następne, zdarłam sobie paznokcie, łapiąc się framugi, a potem mama dała za wygraną.
I teraz też mam wrażenie, że pozdzieram sobie paznokcie, jeśli za chwilę nie wyjdę zajarać.
Ona wreszcie kończy. Chyba powoli załapuje, że mam ochotę wydrapać sobie oczy i uszy, i to ona jest powodem mojego cierpienia. Bez słowa wręcza mi kartkę, żegna się, a kiedy dziesięć minut później mija na parkingu mnie ze skrętem w ręce, już wiem, że nakabluje. Za chwilę, może jutro albo zniży się do szantażu, ale mi już jest wszystko jedno.
Patrzę jak jej usta się otwierają i zamykają. W kącikach zbierają się jej kropelki śliny, a na zębach nadmiar cukierkowego, różowego błyszczyku. Cała wygląda jak landrynka i nie wiem czy bardziej mdli mnie od samego widoku, czy od słuchania jej niekończącej się paplaniny. Tak, kurwa, mam na imię Bowie, a moja siostra Ryan, a nasza mama ewidentnie lubi uniwersalne imiona. I Dawida Bowiego.
Część mnie, ta, która po pijaku wyrywa mikrofon obcym ludziom na karaoke, ma ochotę do niej dołączyć w tym cukierkowym obłędzie, ale ta druga, znacznie silniejsza część, ma ochotę ją zajebaćbić. Zwłaszcza przy kolejnej linijce, kiedy zaczyna mylić słowa, a możecie uwierzyć mi na słowo, że znam każde z nich na pamięć. I wcale nie z wyboru.
No zamknij się już, błagam.
- W ogóle to strasznie dziwne, że tak w trakcie roku akademickiego zmieniasz uczelnię. Byłaś na UWA, nie? Tam chyba było super, co? Nie przykro Ci, że się przenosisz, yyy, tutaj?
Nawet ona, mimo, że opowiada o JCCU jak syntetyczna Barbie na esce, wydaje się przez chwilę skonsternowana, a ja mam jeszcze większą ochotę wziąć do ręki coś ciężkiego (na przykład gaśnicę ze ściany) i walnąć ją mocno w głowę. Najlepiej tak mocno żeby straciła przytomność i wreszcie się zamknęła. Wyobrażam sobie jak stąd wychodzę i nie wracam, i w zasadzie mogłabym to zrobić, ale... Obiecałam. Obiecałam, że tym razem się postaram. Więc nie wychodzę. Zostaję i wciąż wyobrażam sobie wszystkie krzywdy jakie mogłabym jej zadać. Czerpię je z głębokiej studni pierdyliarda pomysłów, chociaż wbrew aktualnym przemyśleniom, rzadko oddaję się takim wizjom. Jest mi najzwyczajniej w świecie wszys-tko jed-no. No ale nie teraz. Teraz laska mnie wkurwia. Bo nie powinno mnie tu wcale być. Powinnam dalej siedzieć na UWA. Ale mnie wyrzucili. A tutaj... Tutaj nawet nie powinni mnie przyjąć, ale rodzice się postarali. Współ-pra-co-wa-li. No i kilka kopert poszło w ruch. Ale ona nawet nie zdaje sobie z tego sprawy. Nikt o tym nie wie. Bo jestem tylko "Bowie, od tego piosenkarza".
- Wiesz, możesz z nami usiąść dzisiaj lunchu, poznam Cię z moimi koleżankami - jasne, marzę o tym. - A, podobno piszesz, toooo tutaj jest spis dodatkowych zajęć. Możesz się zapisać na dramatopisarstwo, podobno jest spoko, no i ten prowadzący... Zajebisty jest. A właśnie, zapomniałabym. Tutaj jest plan zajęć dla Ciebie i, eee, dyrektor prosił żebyś po oprowadzaniu do niego przyszła. Pewnie nic takiego, jakieś standardowe procedury. A no i chyba lubisz tańczyć, tak? - to Ci powiedzieli?
Uśmiecham się pierwszy raz, a ona odbiera to za uprzejmość. Potwierdzenie tego, że ma rację.
W pewnym sensie ją ma. Lubię tańczyć, jasne. Ale lubię też chodzić do klubów, tam jest najłatwiejszy zarobek, a dziewczyna musi być niezależna. A może to robię po prostu z nudów.
Przypominam sobie pierwszą lekcję baletu. Za ciasny trykot, niewygodne tutu. Idąc na następne, zdarłam sobie paznokcie, łapiąc się framugi, a potem mama dała za wygraną.
I teraz też mam wrażenie, że pozdzieram sobie paznokcie, jeśli za chwilę nie wyjdę zajarać.
Ona wreszcie kończy. Chyba powoli załapuje, że mam ochotę wydrapać sobie oczy i uszy, i to ona jest powodem mojego cierpienia. Bez słowa wręcza mi kartkę, żegna się, a kiedy dziesięć minut później mija na parkingu mnie ze skrętem w ręce, już wiem, że nakabluje. Za chwilę, może jutro albo zniży się do szantażu, ale mi już jest wszystko jedno.
Środek transportu
Powinien to być samochód, ale ma problem ze zdaniem prawka, więc najczęściej rower albo deska.
Związek ze społecznością Aborygenów
Jeśli chcą zajarać trawkę, to spoko.
Najczęściej spotkasz mnie w:
Barach, ciemnych uliczkach, klubach, ale to wieczorami. Przeważnie zaś na świeżym powietrzu, w skateparku, na plaży, generalnie wszędzie tak na dobrą sprawę.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Siostrę, o ile nie spierdala na drugi koniec świata.
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak, bez permanentnych uszczerbków na zdrowiu.
Powinien to być samochód, ale ma problem ze zdaniem prawka, więc najczęściej rower albo deska.
Związek ze społecznością Aborygenów
Jeśli chcą zajarać trawkę, to spoko.
Najczęściej spotkasz mnie w:
Barach, ciemnych uliczkach, klubach, ale to wieczorami. Przeważnie zaś na świeżym powietrzu, w skateparku, na plaży, generalnie wszędzie tak na dobrą sprawę.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Siostrę, o ile nie spierdala na drugi koniec świata.
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak, bez permanentnych uszczerbków na zdrowiu.
Bowie Hillbury
Zoe Barnard
about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
witamy
w lorne bay
Cieszymy się, że jesteś z nami! Możesz już teraz rozpocząć swoją przygodę na forum. Przypominamy, że wszelka niezbędna wiedza o życiu w niezwykłej Australii znajduje się w przewodnikach, przy czym wiadomości podstawowe odnajdziesz we wprowadzeniu. Zajrzyj także do działu miasteczko, by poznać Lorne Bay jeszcze lepiej.
Uważaj na węże, meduzy i krokodyle i baw się dobrze!
